De redactie van Place de l’Opera schreef voor het nieuwe operaboek Libretto 184 pagina’s vol over het aanstaande operaseizoen. In de Libretto-blog geven we de komende tijd voorproefjes van de inhoud. Aflevering 6: een exclusief interview met een wereldster is natuurlijk geweldig, maar hoe laat bel je?

Zangeres Kiri Te Kanawa wilden we vanwege haar lidmaatschap van de jury van het International Vocalisten Concours in Den Bosch graag spreken voor Libretto. Ze is weliswaar ruim zeventig, maar van een artieste-in-ruste bleek volstrekt geen sprake.

In mei was ze op toernee door Nieuw-Zeeland en kort daarvoor trad ze een paar keer op in Londen, bij het Royal Opera House als de Duchess de Crakentorp in La fille du régiment. Tussen die verplichtingen en een bezoek aan het Ravinia Festival in Highland Park Illinois door kon ik haar spreken. Ze was druk aan het studeren op de liederencyclus Newer Every Daydie, die componist Jake Heggie speciaal voor de sopraan componeerde op teksten van Emily Dickinson. In augustus zou ze het nieuwe werk zingen.

De instructies van secretaresse Alison waren duidelijk: om 17 uur schakelt Dame Kiri haar faxlijn om in haar huis in Londen en dan kon ik bellen. Vijf uur Londen, dat is zes uur Nederland, bedacht ik nog. Maar hoe laat bel je dan? Alert om vijf voor zes? Casual om pakweg tien over zes? En wat doe ik die tien minuten dan om niet in de stress te schieten? Punctueel om zes uur? Eenmaal het nummer gekozen zou ik niet meer terug kunnen. En spannend was het toch.

De kerkklok in de straat waar ik tijdelijk verbleef, leek de oplossing te bieden: als die zes slaat, besloot ik, kies ik het nummer en maak ik de verbinding. En daarna zien we wel. Twintig vragen, een hoop feiten in het hoofd en wat bovengemiddelde durf waren aanwezig. Geen kans op uitstel of herhaling. Nu of nooit.

Zes uur, zes slagen. “Hello?” klonk het vriendelijk, maar een beetje ver weg. “Is this Dame Kiri?” vroeg ik voor de zekerheid. Ze was het. De pen in de aanslag, een opname-apparaatje ingenieus met de telefoonhoorn verbonden om vooral niks te missen. Mijn eerste vraag kwam er vlot uit. Maar wat was het geluid dat ik hoorde? Ze woont naast een kerk, dacht ik even. Tot ik me realiseerde dat het oorverdovende gebeier van de kerk kwam naast het huis waar ik verbleef. Na die handige zes slagen kwam de hele klokkentoren tot leven om een mis aan te kondigen.

Het was een mooi gesprek. Maar die eerste tien minuten vielen de woorden van de zangeres grotendeels weg in het gedreun van de klokken. Dame Kiri antwoordde vriendelijk op mijn vragen, maar terwijl ik probeerde haar ondanks de matige verbinding en de kerkklokken te verstaan, had ik slechts één gedachte: als de opname maar lukt en ik van wat ze zegt iets kan terughalen.

De opname lukte en tussen het geluid van de kerkklokken door kon ik Dame Kiri’s antwoorden noteren. Veel terugspoelen en opnieuw luisteren, als was het een spionagetape in code: zo werd het gesprek uiteindelijk vastgelegd en geschikt gemaakt voor publicatie. U leest het in Libretto.

Lees ook de andere afleveringen van de Libretto-blog!