Je traint jaren en jaren je stem en krijgt dan tien minuten de kans om je op het toneel van de Metropolitan Opera te bewijzen tijdens de National Council Auditions. Tien minuten. Over die druk gaat de documentaire The Audition, die tijdens het komende International Documentary Film Festival in Amsterdam wordt vertoond. Een aanrader.

Het International Documentary Film Festival (IDFA) laat van 19 november tot en met 29 november meer dan 300 documentaires zien op verschillende plaatsen in Amsterdam. Daarnaast worden er talkshows en feesten georganiseerd in het festivalcentrum Escape op het Rembrandtplein.

Eén van de documentaires die gedraaid zal worden is The Audition, van filmmaker Susan Froemke. De film draait rond de ruim twintig gelukkigen die in 2007 naar New York mochten gaan om deel te nemen aan de laatste ronden van de National Council Auditions van de Metropolitan Opera.

Het beroemde operahuis organiseert ieder jaar de competitie. In 45 districten in Amerika en Canada worden lokale audities gehouden. De winnaars daarvan stromen door naar de regionale finales. Wie daar uitgekozen wordt, mag naar New York voor de halve finale.

Van de halve finalisten worden er ongeveer tien uitgekozen voor de Grand Finale, een optreden met orkest en publiek. Uit die laatste groep worden er ongeveer vijf uitgekozen die als winnaar worden bekroond en 15.000 dollar krijgen voor verdere ondersteuning van hun carrière.

De film van Froemke begint bij de halve finale en volgt de weg die de finalisten vanaf dan volgen. Froemke zoomt met name in op drie tenoren. Ryan Smith, een symphatieke dertiger die van ver moest komen en weinig professioneel zangonderwijs heeft gehad. Michael Fabiano, een arrogant broekie van 22. En Alek Shrader, een vrolijke, speelse zanger van 25. De andere finalisten komen echter ook ruim aan bod.

Froemke wil met de documentaire de ‘intense druk’ op de schouders van de jonge zangers in beeld brengen. Dat valt echter een beetje tegen. Natuurlijk is iedereen stikzenuwachtig voor zijn optreden, maar hoe intens de druk echt is, kun je eigenlijk alleen te weten komen door dieper gravende gesprekken met de deelnemers. En daarvoor blijven de interviewtjes te veel op afstand.

Niettemin is het interessant de jonge zangers te volgen. De verhalende en mooi chronologische aanpak van Froemke maakt het extra boeiend. De documentaire duurt een kleine twee uur, maar je hoeft je echt niet te vervelen. Het is net een speelfilm met intrigerende personages.

Froemke vertelt het verhaal zo dat je langzamerhand met de zangers en zangeressen gaat meevoelen. Je voelt hoe bedreigend de droge, ongeïnteresseerde gezichten van de jury kunnen overkomen. En je voelt de zenuwen bij de finale en de spanning vlak voor de bekendmaking van de winnaars.

Wat het extra leuk maakt, is dat er heel veel zangfragmenten in de documentaire zitten. Met de bulk kwaliteit die de finalisten in huis hebben, is dat bepaald geen straf. Zeker de vele, goed close-up gefilmde momenten uit de Grand Finale zijn indrukwekkend. Wat te denken van een eindeloos lange hoge c van Shrader aan het einde van ‘Ah mes amis’? Of het ongelofelijk mooie legato van Ryan Smith?

Het zijn de momenten die de documentaire de moeite waard maken. Ik zou zeggen: ga gewoon naar Amsterdam in november en bekijk die film.

Eind oktober zal het definitieve programma van het festival bekendgemaakt worden. Op 9 november start de online kaartverkoop, op 13 november de kaartverkoop aan de festivalkassa’s. Zie voor meer informatie de website van IDFA.

Op de website van de Metropolitan Opera is een trailer van de documentaire te bekijken.