Sopraan Patricia Petibon zingt zich op haar nieuwste cd, La Belle Excentrique, een weg door de wereld van het Franse chanson en de Franse mélodie. Een schot in de roos.

Ik ben nooit een fan van Patricia Petibon geweest. Ik vind haar vaak overkomen als een aanstelster. Maar met La Belle Excentrique weet ze mij voor het eerst te overtuigen.

Franse chansons en mélodies zijn precies het repertoire waarin Petibon haar ei kwijt kan. Met haar vederlichte stem en haar gave om stemmetjes na te doen is ze een geboren cabaretière, geknipt voor deze muziek.

Dat de cd zo leuk en spannend is, ligt ook aan de arrangementen en het gebruik van diverse begeleiders, waarbij de accordeonist David Venitucci voor een Parijse couleur locale zorgt, iets wat Petibon een beetje het aanzien van een Piaff geeft.

Bij Rosenthals ‘Rêverie’, het eerste lied uit Trois Poèmes de Marie Roustan, had ik graag een iets meer ingetogen geluid willen horen, maar in ‘Pécheur de lune’ klinkt Petibon meer op haar gemak.

Haar Hahn en, in sterkere mate, haar Fauré kunnen mij niet overtuigen. Daarin klinkt ze voor mij te veel ‘poesje mauw’. Haar stem is in die liederen ook niet altijd stabiel.

Op haar best is Petibon daarentegen in het heerlijke ‘Allons-y, Cochotte!’ van Satie, waarbij ze bijgestaan wordt door de befaamde acteur en regisseur Olivier Py.

Wie op het gehele album écht mijn hart steelt, is pianiste Susan Manoff. Haar Satie is om je vingers bij af te likken. Daar wil ik meer van horen!

Hieronder een clip over de cd: