Daar is hij dan: het langverwachte vervolg op het Deutsche Grammophon-debuut van Piotr Beczala. Het was het wachten waard, deze French Collection. Beczala bewijst volop zijn exceptionele kwaliteiten in het Franse operarepertoire.

Franse opera is, naast de lyrische Verdi, Piotr Beczala’s sterkste kant. Ik ken waarlijk geen zanger die hem in de opera’s van Massenet en Gounod kan overtreffen.

Zijn heerlijk smeuïge tenor is licht en elegant en zijn Werther, Des Grieux, Faust en (zeker!) Roméo behoren tot de beste vertolkingen die je van de huidige generatie jonge tenoren kunt verwachten. Je zou kunnen zeggen dat Beczala de belichaming van de Franse zangkunst is.

De toon wordt gezet met een perfect gezongen ‘Pourquoi me réveiller’ uit Werther. Beczala’s smachtende voordracht verraadt niet alleen tekstbegrip, maar ook (of misschien voornamelijk?) een grote affiniteit met de muziek. In één van zijn recente interviews vertelde hij dat hij het liefst droevige rollen zingt, rollen waarin hij aan het eind doodgaat, want dan kan hij al zijn gevoelens kwijt. Dat hoor je hier terug.

Dat de Poolse tenor zo langzamerhand richting zwaarder repertoire gaat, is eveneens te horen. Zijn stem heeft in de diepte een grote ontwikkeling doorgemaakt, zonder zijn hoge noten eronder lijden.

Don José in Carmen staat dan ook op zijn ’to-do list’ en hopelijk voegt hij daar ook Don Carlos aan toe. Maar het liefst zou ik hem nu in een complete Hérodiade en (waarom ook niet?) Robert le Diable willen horen. En zeer zeker in Le Cid: ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een zo mooi gezongen ‘Ô Souverain’ heb gehoord.

Het enige minpunt vind ik het duet uit Manon van Massenet, waarin hij vergezeld wordt door Diana Damrau. Haar stem kan mij persoonlijk niet bekoren. Ik vind haar een weinig sexy Manon.

Verder: een cd om te hebben en te koesteren!

Hieronder de trailer van het album: