Robert Schumann nam een groot risico toen hij Goethes volledige Faust op muziek begon te zetten. Over de kwaliteit van de resulterende Szenen aus Goethes Faust kun je twisten. Over de kwaliteit van Daniel Hardings nieuwe opname niet. Die is fenomenaal.

Wellicht is het verfilmbaar, maar om nou de compléte Faust van Johann Wolfgang von Goethe op muziek te zetten… Eigenlijk is het onbegonnen werk. Daarvoor is het literaire meesterwerk te ingewikkeld en te symbolisch, iets wat zich niet makkelijk in de taal van muzieknoten laat vangen. Zeker als er ook nog gezongen moet worden.

Het ‘Gretchen-verhaal’ is weliswaar ‘een makkie’ en met Helena wil het ook nog wel lukken, maar het transcendente en psychedelische laatste deel, daar moet je eigenlijk van afblijven, vind ik. Misschien was Schumann daarop bedacht en was dat de reden dat hij juist met dat laatste deel begon…

Szenen aus Goethes Faust houdt het midden tussen opera, cantate, oratorium en een symfonisch gedicht met zang, waardoor het geen eigen smoel heeft en nogal onevenwichtig overkomt. Het luisteren wordt daarbij bemoeilijkt doordat de componist vaak uitersten opzoekt. De ene keer klinkt het ontroerend lyrisch, de andere keer irritant bombastisch.

In de loop der jaren zijn er veel goede opnames van het werk gemaakt. Dat de nieuwe, onder leiding van Daniel Harding, tot de top gaat behoren, is in mijn ogen geen vraag. Alleen al vanwege het aandeel van het fenomenale Chor des Bayerischen Rundfunks. Petje af!

Tenor Andrew Staples werkt enigszins op mijn zenuwen, maar de andere zangers zijn zonder meer voortreffelijk, met als absolute uitschieters de bas Alastair Miles en de sopraan Christiane Karg.

Bariton Christian Gerhaher is een zeer idiomatische Faust, al haalt hij naar mijn mening het niveau van Bryn Terfel op de opname met Claudio Abbado niet.

Op digitalconcerthall.com staat een interessant gesprek tussen Daniel Harding en Matthew Hunter over Hardings liefde voor Schumann en diens Szenen aus Goethes Faust.