José Cura is een veelzijdig man. Hij dirigeert, componeert, regisseert en zingt. Met zingen begon hij relatief laat, maar toch heeft hij inmiddels alle grote operahuizen veroverd. Een portret in beeld van de eigenzinnige tenor. Met dank aan Youtube.

In de eerste 26 jaar van Cura’s leven leek het er niet op dat hij operazanger zou worden. Cura groeide op in Rosario in Argentinië en ging na wat gitaar te hebben gespeeld de kant van het dirigeren en componeren op. Al op zijn vijftiende stond hij het stokje te zwaaien voor een koor.

Hij ging naar de universiteit van Rosario om verder te studeren, waar hij een beurs verdiende voor een studie in Buenos Aires. Hij zong in die tijd wel in het operakoor van de universiteit, maar richtte zich vooral op componeren en dirigeren.

Tot 1988. Toen begon hij zanglessen te nemen bij Horacio Amauri om zijn zangtechniek op orde te brengen. Blijkbaar werd hij erdoor gegrepen, want in 1991 verhuisde hij naar Italië om serieus te gaan werken aan een zangcarrière.

Zijn eerste grote rol zong hij in 1993 in Trieste. Een jaar later begon hij aan een reeks succesvolle debuten. Hij stond op het toneel in Genua, Turijn en Martina Franca voordat hij aan het einde van het jaar zijn debuut in de Verenigde Staten, Chicago, maakte, in een productie waarin ook Mirella Freni zong.

In 1995 strikte het Royal Opera House in Londen hem voor de hoofdrol in Verdi’s Stiffelio. Het startschot voor de grootste operahuizen om hem te gaan contracteren.

Er zijn bepaalde rollen waarin Cura vooral excelleert op het internationale toneel. Ze werd hij al vroeg bekend met zijn optredens in opera’s van Mascagni. Niet alleen Cavalleria Rusticana, maar ook een opera als Iris. Hieronder een filmpje uit een voorstelling van Iris in Rome, 1996. De productie werd ook uitgebracht op cd.

Een andere rol waarin Cura al vroeg begon uit te blinken, is Cavaradossi in Puccini’s Tosca. Hij zong de rol voor het eerst op het Puccini Festival in Torre del Lago in 1995. Hieronder zingt hij de bekende aria ‘E lucevan le stelle’ tijdens een soloconcert in Boedapest.

Een rol waar Cura enorm veel succes mee oogstte (‘universal acclaim’ zelfs volgens zijn site), is Samson in Samson et Dalila van Saint-Saëns. Hieronder een kort fragment uit een productie uit 2000.

Nog groter dan zijn succes met Samson was de roem die Cura vergaarde met Otello. Hij debuteerde in de rol in 1997 in Turijn met Claudio Abbado als dirigent en de reacties waren wild enthousiast – al moet gezegd worden dat Cura ook altijd een kamp critici tegen zich heeft gehad en nog steeds heeft.

Uit zijn Otello-debuut volgden nieuwe Otello’s in onder meer Londen, Washington, Madrid, München, Parijs, Wenen, Zürich en Florence. Hieronder zingt Cura het liefdesduet uit de eerste akte van Otello, met Barbara Frittoli als Desdemona. Het is een opname uit 2000.

Cura maakte in 1999 als tweede tenor in de geschiedenis van de Metropolitan Opera zijn debuut bij het New Yorkse operahuis tijdens het openingsgala. Dat deed hij als Turiddu in Cavalleria Rusticana – weer zo’n partij die je als ‘lijfrol’ zou kunnen aanmerken. Hieronder een fragment uit de opera (niet de Met-productie).

Door zijn veelzijdigheid heeft Cura in de afgelopen jaren veel originele concerten in elkaar gedraaid. Zo werd hij de eerste artiest die tegelijkertijd zong en dirigeerde tijdens een concert en tijdens een opname.

Hieronder een interessant portret dat de Zwitserse televisie van Cura maakte toen hij in Zürich was voor een productie. Een portret waar zijn veelzijdigheid duidelijk naar voren komt.