De Arizona Opera heeft haar seizoen op 17 oktober geopend met een meeslepende voorstelling van Così fan tutte. De nog niet zo bekende maar wel veelbelovende cast maakte een succesvolle productie van de opera van Mozart.

Het libretto van Così fan tutte is geschreven door de Venetiaanse dichter Lorenzo da Ponte, die ook de tekst van Le Nozze di Figaro en Don Giovanni schreef. De meeste van zijn libretti zijn gebaseerd op boeken en toneelstukken, maar Così fan tutte niet. Dat maakt het een ongewone opera.

De Arizona Opera had voor de première in Tucson sopraan Caitlin Lynch gestrikt als Fiordiligi. Hoewel zij een relatieve nieuwkomer is op het operatoneel, heeft ze al diverse noemenswaardige successen geboekt sinds ze afstudeerde van het Seattle Young Artist Program in 2007. Zo won ze de Houston Grand Opera Competition en ontving de Sara Tucker Grant.

Ze stelde niet teleur. Lynch zong met een grote hoeveelheid zuivere schoonheid en beschikte over het grote bereik dat haar rol vraagt. Haar acteerwerk was geloofwaardig en ze portretteerde haar karakter met flink wat humor.

Lauren McNeese (Dorabella), die regelmatig bij de Los Angeles Opera zingt, betoonde zich net als Lynch een uitstekende Mozart-zangeres. Hun stemmen mengden zich als rozenblaadjes zo liefelijk in hun duetten.

Tegenover de dames stonden tenor Scott Ramsay (Ferrando) en bariton Michael Mayes (Guglielmo). Ramsay leek soms een beetje voorzichtig tijdens moeilijker passages van de opera, maar typeerde zijn personage verder goed. Mayes heeft een gave voor komedie en een sterke, mannelijke klank – een aangenaam contrast met de zachtere timbres van de anderen.

De artiesten werden beloond met een donderend applaus

Natuurlijk waren het de cynische Don Alfonso en de wereldwijze Despina die de actie gaande hielden en de plot smeedden. Alfonso, gespeeld door Stephen Morscheck, wekte het amusante verhaal tot leven. Voor Maureen O’Flynn was het verrassend genoeg haar eerste Despina. Je zou denken dat ze het al vele malen had gedaan, want ze was erg relaxed en portretteerde haar karakter heel effectief.

Regisseur Ron Daniels droeg veel bij aan het succes van de productie door de solisten alle ruimte te geven. Het koor van Julian Reed was niet groot, maar iedereen zong in sprankelende harmonie.

De Schotse dirigent Stewart Robertson maakte zijn debuut bij het operahuis met deze voorstelling. Hij liet het huisorkest transparant spelen, met lichte, opgewekte tempi. Het orkest gaf daarbij een prima vertolking van dit meesterwerk.

Ondanks dat de zaal niet helemaal vol zat, was het publiek zeer enthousiast over de voorstelling. De artiesten werden beloond met een donderend applaus.

Maria Nockin gaat regelmatig verslag doen van interessante producties van operahuizen rond de westkust van de Verenigde Staten. Nockin, geboren in New York City, studeerde zang en werkte onder meer bij het Metropolitan Opera Guild en als docent in Brooklyn en Long Island. Inmiddels woont ze op een ‘ranchito’ in Zuid-Arizona.