Markus Stenz en het Gürzenich-Orchester Köln hebben een topopname aan de toch al fraaie discografie van Schönbergs Gurre-Lieder toegevoegd. Een glansrol is daarbij weggelegd voor Brandon Jovanovich. Wat een Waldemar!

Gurre-Lieder – een monument onder de concertstukken, met zeer tot de verbeelding sprekend drama – behoort voor mij tot de mooiste werken ooit gecomponeerd. Liefde, moord, een immens, gekmakend verdriet, het gevecht tegen God, de kracht van de natuur: alles staat erin en is volledig in de muziek geïntegreerd.

In ‘Sehnt die Sonne’, het laatste deel van het werk, bouwt Arnold Schönberg onbewust een brug tussen vroeger en nu. Het is alsof het slot van Iris van Pietro Mascagni verbroederd wordt met Schönbergs eigen meesterwerk, het na de oorlog gecomponeerde Een overlevende uit Warschau.

Gurre-Lieder moet je tenminste één keer live hebben gehoord. Helaas zijn uitvoeringen van het werk schaars, waardoor je toch vaak op opnamen bent aangewezen. Gelukkig zijn er vele opnamen. Eigenlijk verbazingwekkend dat er zo veel goede registraties zijn van dit door velen als vrijwel onuitvoerbaar beschouwde werk!

Zelf ken ik diverse opnamen. De nieuwste lezing, in juni 2014 onder Markus Stenz voor Hyperion opgenomen, behoort volgens mij tot de beste. Het Gürzenich-Orchester Köln voelt zich als een vis in het water in het laatromantische idioom en schuwt, versterkt door zes verschillende koren, geen enkel middel om tot de luisteraar en zijn hart door te dringen. De ‘Zemlinsky-jaren’ onder James Conlon zitten blijkbaar voorgoed in hun genen…

De op zich warme mezzo van Claudia Mahnke (Waldtaube) heeft helaas wat scherpe randjes. Voor mij had het wat lyrischer gemogen; minder Wagner en meer Zemlinsky. Maar haar voordracht is meer dan indrukwekkend. Een echte stemactrice.

De Nederlandse sopraan Barbara Haveman is een zeer sensuele Tove, maar de beste van allemaal vind ik tenor Brandon Jovanovich. Als Waldemar loopt hij tegen zijn grenzen aan, maar hij overschrijdt ze nergens. Zeer masculien en tegelijk zeer breekbaar. Voor mij is zijn vertolking meer dan sensationeel.

De bariton Johannes Martin Kränzle is een fantastische spreker. Zijn voordracht is gespeend van elk maniërisme, iets waaraan zich veel vertolkers van die rol (Sunnyi Melles in Amsterdam!) schuldig maken.

Hieronder de trailer van de opname: