Joyce & Tony: een beetje teleurstellend
Joyce & Tony, de live in Wigmore Hall opgenomen cd van Joyce DiDonato en Antonio Pappano, is wereldwijd een grote hit. Basia Jaworski heeft echter haar bedenkingen bij DiDonato’s uitstapje naar het musicalrepertoire.
Ik ben sinds jaren één van de grootste fans van Joyce DiDonato. Toen ik haar voor het eerst hoorde, werd ik simpelweg verliefd. Op haar stem, op haar uitstraling, op haar magnifieke présence en op de werkelijk formidabele manier waarop ze haar rollen van inhoud weet te voorzien. DiDonato stal mijn hart en elke nieuwe opname van haar hand was voor mij een feest.
Nu ben ik echter enigszins teleurgesteld. Ik begrijp dat DiDonato eens iets anders wil en dat ze als ‘Yankee diva’ (zoals haar bijnaam luidt) ook het musicalgenre ‘under her skin’ denkt te hebben, maar net als veel andere klassiek geschoolde collega’s vóór haar gaat ze op dat punt de mist in. Musicals zingen is immers iets anders dan kunstmatig je stem klein houden, waardoor het zingen in een soort croonen verandert.
‘Amor’ van William Bolcom gaat de mezzosopraan nog goed af, maar dat is ook geen echt musicalnummer. Helaas is ‘My funny valentine’ van Jerome Kern gewoon knudde. En over ‘Over the rainbow’ van Harold Arlen wil ik het niet eens hebben.
Gelukkig bestaat de box uit twee cd’s en op de eerste staan echte pareltjes, DiDonato meer dan waardig. In Arianna a Naxos van Haydn, gezongen met dat gevoel voor drama dat haar zo typeert, laat DiDonato haar stem floreren, waardoor ik de hele wereld vergeet. En het prachtige I canti della sera van Francesco Santoliquido is voor mij een ware ontdekking.
Het is jammer dat Erato het recital niet op dvd heeft uitgebracht. Ik denk namelijk dat het genot om DiDonato samen met Antonio Pappano (wat speelt die man geweldig piano zeg!) in actie te zíen de opname behoorlijk had kunnen opwaarderen.
Hieronder de trailer van de cd:
De auteur
3Reacties
Ik ben nog een relatief recente operaliefhebber. De virus sloeg een jaar of 2 geleden toe na het luisteren van een CD van Joyce Didonato. Nu ben ik al 2 keer binnen europa in het vliegtuig gestapt om haar live te kunnen zien. En langzaam luister ik me door stapels klassieke opera heen en verrijk ik min leven.
Uiteindelijk heb ik nu dus al haar CD’s gekocht. Mijn voorkeur gaat uit naar de klassiekers. Jake Heggie maakt populaire muziek, maar kan wat mij betreft niet op tegenover Handel en Rossini.
Ik was dus van plan om de klassieke CD 1 prachtig te vinden en de amerikaanse songbook CD 2 te tolereren.
En CD 1 is inderdaad prachtig. Joyce zingt met haar gebruikelijke mooie klank en Pappano is een meer dan kundige begeleider. Mijn grootste verrassing is dat ik ondanks mijn vooroordelen CD 2 eigenlijk nog veel leuker vind. De Lol is duidelijk te horen. Een ontzettend goede zangeres die met humor haar favoriete songs zingt, als operazangeres. En daarom anders dan de zangers die deze liedjes oorspronkelijk hebben gezongen. Anders, niet beter.
Zelf beschrijft ze de amerikaanse songs als het alternatief voor ” onze ” europese Schubertlieder. zover wil ik nog niet gaan, maar ze zijn zeker mooi. Beluister de CD dus zonder vooroordelen en oordeel zelf!,
Gelukkig zijn er van 5 volledige liederen wel video’s vrijgegeven:
https://www.youtube.com/watch?v=OGtSoaKFnII
https://www.youtube.com/watch?v=E885OODHOjc
http://www.classicfm.com/artists/joyce-didonato/exclusive-videos-wigmore-hall-antonio-pappano/#2FUpfRaQFPqXoShs.97
https://vimeo.com/137232032
Zojuist voor het eerst beluisterd. Wat een ramp. Niet alleen de musicalnummers, met Over de Rainbow inderdaad als dieptepunt: alles mis, en bovendien vals. Maar ook “Non ti scordar di me” wordt gezongen zoals de bejaarde leden van de Eerste Baarnse Cultuurvereniging denken dat het moet. De italianità van het tweede gratis kopje koffie van Van der Valk.
Waarom moeten zangers, en kunstenaars in het algemeen, toch altijd “hun horizon verbreden”? We kunnen niet allemaal Carry Tefsen zijn.