AchtergrondBuitenlandFeatured

Cité de l’Opera: Figaro, Ed en Taralli

Het grote operanieuws leest u dagelijks op Place de l’Opera. Naast dat nieuws is er een voortdurende stroom van berichten via Twitter, Facebook en andere sociale media. Vaak relevant, soms alleen amusant, maar meestal de moeite waard om er kennis van te nemen. Cité de l’Opera houdt het allemaal voor u bij. Vandaag aflevering 4.

Figaro in Chicago
Het operaseizoen in Chicago begon afgelopen zaterdag en de Lyric Opera deed een poging trending topic te worden. Zo ongeveer per minuut hield men de wereld tijdens ‘opening night’ op de hoogte van de ontwikkelingen op het podium, waar Le nozze di Figaro van Mozart werd opgevoerd. De spanning op het podium was om te snijden…

…maar uiteindelijk kwam het allemaal goed, zo liet het operahuis na afloop van de openingsvoorstelling opgelucht weten.

Lust voor het oor
We hebben het fenomeen tot nu toe zorgvuldig vermeden (het kan ook té melig worden in Cité de l’Opera) maar nu moeten we wel: de Barihunkskalender 2016  is verschenen. Achttien baritons en een verdwaalde tenor leenden zich voor de vijfde editie van deze goededoelenactie. Het goede doel is in dit geval het financieel ondersteunen van projecten van jonge zangers, en dan met name baritons.

Geen Nederlandse namen onder de foto’s in de nieuwe uitgave, wel een zanger die hier nog onlangs optrad: Duncan Rock. De Noorse bas-bariton Patrick Egersborg kan zijn eerste internationale succes melden zonder een noot gezongen te hebben: hij staat erin!

Dima bejubeld
Dmitri Hvorostovsky keerde afgelopen weekend na een zomer vol medische behandelingen terug op het podium van de Metropolitan Opera in Il Trovatore. Al bij zijn opkomst kreeg de bariton een donderend applaus, waarop hij – ongebruikelijk in de opera – met een klein gebaar reageerde en daarmee even uit zijn rol stapte. De New York Times berichtte erover. Aan het eind van de voorstelling waren er vanuit het orkest, geleid door Marco Armiliato, witte rozen voor Hvorostovsky.

Er is inmiddels een filmpje verschenen van het slotapplaus. We hadden niet graag naast de filmende mevrouw gezeten.

Hvorostovsky zal komende zaterdag voorlopig voor het laatst de rol van di Luna zingen, maar dat is wel in de matinee die wereldwijd in bioscopen wordt vertoond.

Klappen mag
Bij de opera mag er veel als men zijn waardering wil laten blijken. Klappen na een aria die gelukt is, of heel snel ‘bravo’ roepen als net na de aria het orkest hard inzet. Bij liedrecitals en andere klassieke concerten is het vaak lastiger een applausmoment te bepalen. Ook in de concertzaal is tenslotte van belang hoe het heurt. Wigmore Hall heeft een praktisch schemaatje gemaakt. Uitprinten en in uw programma vouwen, dan weet u het voor altijd.

De muzikale tulpen van Johannette
Het aanbod van muziek verschuift, zeker in het klassieke veld, steeds meer van cd-opnamen naar registraties van radio- en tv-uitzendingen en allerlei andere vormen van streaming en downloading. Toch gaat sopraan Johannette Zomer nog een ouderwetse cd maken met haar ensemble Tulipa. De laatste paar duizend euro voor het project worden met crowdfunding ingezameld.

Wijze raad
Veel zingen: ja! Het hoofd warm houden als men de deur uitgaat: zeker! Veel drinken: beter van niet! Er is niet veel meer nodig dan gezond verstand als het gaat om de carrière van jonge operazangers. Wie wil lezen wat achter de opengetrapte deuren aan advies te vinden is, leze The Guardian.

Ed is vet
Is opera rock-’n-roll? Als we deze foto mogen geloven wel. Tenor Ed Lyon, die in het vorige decennium onder meer bij De Nationale Opera te zien was in Hercules van Händel en ons land ook eens aandeed met Les Arts Florissants, maakte een selfie op weg naar zijn werk. In zijn geval is dat Janáček zingen. Ylva Kihlberg, die ook in de nieuwe productie van Jenufa van Opera North zingt, keek even mee richting lens.

Angela doet voorzichtig
Sopraan Angela Gheorghiu debuteert komende week in Australië. Haar eerste concert ooit in dat land zal plaatsvinden in het spraakmakende operatheater. De Nederlandse Deirdre Angenent stond daar overigens toch een paar weken eerder, al was dat in een competitie. Het optreden van Gheorghiu eindigt met ‘I could have danced all night’ uit My Fair lady. Wie het obligate setlijstje van de sopraan ziet, met babbino, habanera en vissi, komt al snel tot de conclusie dat een avondje dansen inderdaad minstens zo opwindend is.

https://twitter.com/angelagheorghiu/status/647303788504727552

Om op te vreten
We eindigen met goed nieuws: enkele bekende Nederlandse zangers hebben een nieuw ensemble opgericht: Taralli. Wat tevens de naam is van een Italiaans gerecht.

Vorig artikel

Der Kaiser in de IJ-Salon

Volgend artikel

Opéra Royal opent met jonge Verdi

De auteur

François van den Anker

François van den Anker

François van den Anker is muziekjournalist. Hij doet verslag van de wereld van opera en lied met interviews, reportages en podcasts.

1 Reactie

  1. Freek
    1 oktober 2015 at 08:35

    Het schema waarmee de Wigmore Hall de bezoekers van concerten hoopt op te voeden, leidt bij Francois van den Anker tot de opmerking: ‘Klappen na een aria die gelukt is, of heel snel ‘bravo’ roepen als net na de aria het orkest hard inzet.’

    Het kan bijzonder prettig zijn om een solist na een aria een donderend applaus te geven, maar ik vind het uiterst storend als die bijval al begint nog vóór het orkest zijn laatste maten heeft gespeeld. Die horen evenzeer bij de muziek, maar bovendien loont het voor de adrenalinekick die een goed uitgevoerde aria teweeg kan brengen zeer de moeite om die maten volledig te horen! Een voorbeeld daarvan (de finale van de tweede akte van Rossini’s Otello): https://www.youtube.com/watch?v=ZWE47A_tcog Ik zat als tiener in het Concertgebouw tijdens de concertante uitvoering en nog herinner ik me mijn hartslag van tegen de 200 toen ik Devia dit hoorde doen, maar het plezier van het applaus was des te groter na de opwindende laatste maten van het orkest.

    Uiterst frustrerend wordt het wanneer finales van werken van Strauss, Wagner of Puccini (Suor Angelica!) naar de barrebiesjes worden geholpen door applaus. Dat laatste is vooral in Amerika, in ieder geval in The Met, eerder regel dan uitzondering. Ik verbaas me daar bijzonder over, de sfeer is meteen naar de filistijnen. Ook daar een voorbeeld van: https://www.youtube.com/watch?v=KwjfEqFBFEg

    Ben ik nu te puriteins?