Een opera van Gilbert Bécaud, werkelijk? Waagde deze koning van het Franse chanson, de singer-songwriter van wereldhits als ‘Natalie’ en ‘Et maintenant’, zich ooit aan het operagenre? Zeker: het stuk heet Opéra d’Aran en is nu op cd verkrijgbaar.

Opéra d’Aran, naar een tekst van Pierre Delanoé, Louis Amade en Jacques Emmanuel, werd voor het eerst uitgevoerd op 25 oktober 1962, in het Théâtre des Champs-Élysées. Die uitvoering, onder leiding van George Prêtre, is ooit op lp uitgebracht en is nu ook als cd te verkrijgen.

Het was nogal een karwei om erachter te komen waar de opera over gaat, want de cd-uitgave is buitengewoon onzorgvuldig samengesteld. Er is geen libretto en zelfs geen synopsis. Je moet ook je best doen om de rolverdeling te vinden. Maar hier gaan we:

Angelo, een uit de zee opgeviste drenkeling, wordt tot leven gewekt, doet zich voor als een prins uit een ver land en wordt verliefd op Maureen, die tijdens de afwezigheid van haar verloofde Sean, van wie iedereen denkt dat hij dood is, op zijn blinde moeder past. Dan komt Sean terug en er volgt een duel. Maureen wordt blind en alles eindigt daar waar het begonnen is: in zee. Zeg maar een postmoderne ‘Senta en Holländer’.

De muziek is zeer filmisch. Geen wonder: Bécaud werkte, voordat hij Edith Piaf ontmoette en zijn ware roeping vond, als filmcomponist. De met Ierse volksmuziek gelardeerde opera doet zeer veristisch aan. Maar ik bespeur ook een vleugje Britten (Peter Grimes!).

De uitvoering is werkelijk fenomenaal. In haar laatste aria in de eerste akte weet Rosanna Carteri (Maureen) me diep te ontroeren. En Agnés Disney (Mara) is voor mij een ware ontdekking. Imponerend hoe zij de blinde vrouw gestalte weet te geven.

Georges Prêtre dirigeert zeer bevlogen en geeft het werk de grimmigheid die het verdient.

Hieronder ’the making of’: