Deze week spelen de jonge zangers van de Dutch National Opera Academy, een tweejarige masteropleiding voor operastudenten, Mozarts Don Giovanni in het Haagse Koninklijk Conservatorium. De regie is in handen van Sybrand van der Werf. Dat betekent: een stijlvolle, humoristische voorstelling, met vaart en veel oog voor detail.

Zowel in de orkestbak als in de zangrollen lieten de studenten van de conservatoria van Amsterdam en Den Haag een hoog niveau zien. Het was een feest om deze jonge, aanstormende talenten op de planken te zien en te horen. Ze werden daarbij vakkundig en betrokken geleid door dirigent Huba Hollóköi, die recent als assistent-dirigent van het Radio Filharmonisch Orkest is begonnen. Kenneth Montgomery was bovendien intensief betrokken bij het repetitieproces.

De geniale opera Don Giovanni van Mozart en Da Ponte blijft fascineren, hoe vaak je het stuk ook hebt gezien. Iedere regisseur leeft zich uit op de pure dramatiek en in het bijzonder op de hellevaart van de libertijnse vrouwenversierder.

Een ouverture is altijd een uitdaging voor de regisseur. Van der Werf koos ervoor om alvast vooruit te grijpen naar de finale van de opera terwijl de ouverture klonk. De eerste steen van het latere standbeeld van de Commendatore werd aangeboden tijdens een feestelijke en bruisende party, waarin meteen alle spelers op het toneel werden geïntroduceerd. Een goede vondst. Zo ontstond een verwijzing naar het onheil van de finale, dat ook al in die donkere klanken van de ouverture te horen is.

Kazuma Goto kwam vrijwel meteen hierna op als Leporello. Hij hield de wacht voor zijn meester. Zijn indrukwekkende stem, een diepe bas, was bijna te groot voor de Kees van Baarenzaal. Kazuma zou nog wat meer aan zijn dictie kunnen werken – het klonk soms nog wat ongevormd – maar een geestige en overtuigende Leporello was hij zeker.

Leporello’s meester Don Giovanni werd gespeeld door David Visser. De bariton was een ietwat stijve en braaf ogende titelheld, die ook nog eens in een net wat te grote broek en te losse jas was gekleed, waardoor een ietwat parodiërend effect ontstond. In zijn introductie vernamen we welke schanddaden hij van plan was met Donna Anna te begaan.

Visser was goed te verstaan en groeide gaandeweg de voorstelling in zijn rol. Pas echt los kwam hij in zijn korte champagnearia en in het finalestuk, waarin hij genietend van zijn privé-etentje, ongelovig en met bravoure wachtte op de komst van de Commendatore. Jasper Leever als Commendatore, de Stenen Gast dus, was letterlijk ingehuurd als gast in deze productie en imponeerde door zijn vocale kwaliteiten en statuur. Mooi gecast!

Jeanette van Schaik wist mij als Donna Anna in het hart te raken. Meteen al aan het begin van de opera, in de scène met de dood van haar vader, de Commendatore, zong ze voortreffelijk en met groot inlevingsvermogen. En haar bezieling ontroerde iedere keer. Vocaal was ze bovendien het meest uitgebalanceerd. Ze beheerste haar rol perfect en dat leverde schitterende momenten op.

Samen met Gevorg Apérants Hakobjan als Don Ottavio kleurde Van Schaiks stem prachtig. Het duo vormde een harmoniërend paar. De gevoelvolle vertolking van Hakobjan was daarbij, op een enkel moment na, ook technisch uitstekend.

Wendy Krikken als Zerlina evenaarde dit niveau met haar authentieke zang en spel. Haar lichte stem en verschijning pasten perfect bij de rol van het jonge en praktische boerenmeisje. Wendy zong loepzuiver, transparant en acteerde ongedwongen en naturel, zeer dienstbaar aan haar rol. De innerlijke tweestrijd in haar duet met Don Giovanni, ‘La ci darem la mano’, was goed voelbaar.

Haar Masetto stond slechts één ding voor ogen: de jacht op Don Giovanni, om zijn eer te redden. Hij ontdooide pas wat schuchter na Zerlina’s medicijn. Jorne van Bergeijk speelde de rol zeer vermakelijk. Hij slaagde erin diens nurkse stijfkoppigheid amusant en overtuigend neer te zetten. Zijn stem kwam in ‘Ho capito, signor sì!’ goed tot zijn recht, maar in andere passages zou hij nog wat meer volume mogen geven.

Donna Elvira is een vrouw vol passie, maar ze is ook een hysterische vrouw. Dat aspect werd goed vertolkt door de op verschillende momenten stralend zingende Zofia Cieszynska. Haar inleving in haar rol bleef hier en daar wel wat oppervlakkig. Of kwam dat door de regie, die haar eerder wat behaagziek als gekweld en aristocratisch neerzette? Soms zette Zofia in vocaal opzicht net iets te veel kracht op haar stem, waardoor haar zang aan overtuigingskracht inboette. Maar haar recitatieven klonken uitstekend en ze liet een prima dictie horen.

De prachtige ensemblestukken waren een lust voor oog en oor, zoals de finale van de eerste akte, waarin de zangers door elkaar heen dansten en zongen. Ook de koorleden zongen met vaart en goede timing mee. Het was een uiterst feestelijke en veelbelovende voorstelling!

Don Giovanni is nog te zien op 12 en 13 januari. Zie voor meer informatie de website van de Dutch National Opera Academy.