Nadat de Scala in december zijn seizoen opende met Giovanna d’Arco, presenteerde het operahuis uit Milaan op 25 februari nóg een vroege Verdi: I due Foscari. Plácido Domingo stal de show met een formidabele vertolking van Francesco Foscari.

De verwachtingen waren vooraf hooggespannen, aangezien de legendarische Plácido Domingo zijn vertolking van de Venetiaanse doge Francesco Foscari nu ook in Milaan zou laten zien, na optredens in onder meer Londen, Wenen en Valencia. Domingo begon de premièreavond enigszins nerveus, maar dat verdween snel. De grote zanger (in mijn ogen altijd nog meer tenor dan bariton) voelde zich zichtbaar op zijn gemak in zijn rol en bleek ook vocaal in topvorm te zijn. Met zijn unieke timbre en uitmuntende techniek en voordracht wekte hij de doge, verscheurd tussen vaderliefde en plicht, ontroerend tot leven.

Natuurlijk was Domingo’s hoge leeftijd af en toe in zijn zang terug te horen, maar de ster, die zich dat heel wel bewust was, wendde het geloofwaardig aan in zijn interpretatie van de fragiele oude man. Hij speelde de doge met een van scène tot scène groeiende intensiteit, wat culmineerde in een aangrijpende slotscène, die niemand koud kon laten.

In de rol van de ten onrechte ter dood veroordeelde Jacopo Foscari schitterde tenor Francesco Meli. Zijn soepele maar toch ook krachtige tenor met trefzekere hoogte liet vrijwel geen wens onvervuld. De kerkerscène ‘Notte, perpetua notte’ was een ontroerend muzikaal hoogtepunt.

Jacopo Foscari’s vrouw Lucrezia Contarini was met de jonge Anna Pirozzi bezet, die na afloop door een deel van het publiek met heftig boegeroep werd onthaald. Ten onrechte, vond ik. Pirozzi had weliswaar tijd nodig om op te warmen, maar maakte veel indruk met haar grote, fraai geïntoneerde sopraan en zekere coloraturen. De paar afgebroken hoge tonen deden weinig afbreuk aan die positieve indruk en rechtvaardigden mijns inziens zeker niet de botte reactie van een deel van het publiek.

Op hoog niveau vertolkte Andrea Concetti de tegenspeler van de Foscari’s: de duistere Jacopo Lorendo. De Barbarigo van Edoardo Milletti was daarentegen vocaal wat dun.

De enscenering van Alvis Hermanis beviel me zeer goed. Hermanis, die zijn eigen decor ontwierp, stelde zijn regie geheel in dienst van de muziek en liet het op historische gebeurtenissen gebaseerde verhaal gewoon in 1457 afspelen. Het eenvoudige decor functioneerde als een soort passe-partout, wat niet alleen snelle scènewisselingen mogelijk maakte, maar ook prachtige projecties van Ineta Sipunova omrandde. Sipunova gebruikte daarvoor historische schilderijen van Francesco Hayez, Jacopo Tintoretto en Vittore Carpaccio.

Een waar feest voor de ogen waren de extravagante, met kostbare stoffen gemaakte kostuums van Kristīne Jurjāne, die het kostuumatelier van de Scala de mogelijkheid gaf om al zijn kunnen te demonstreren.

Een kanttekening bij de enscenering was dat het enigszins statisch bleef. Dat woog voor mij echter niet op tegen de zangervriendelijke, terughoudende en librettogetrouwe personenregie. Afgezien van de tamelijk krampachtige Raad van Tien…

Het Scala-koor (ingestudeerd door Bruno Casoni) zong op indrukwekkend niveau en met bijzonder veel speelvreugde. Vooral in de carnavalsscène en de daaropvolgende barcarolle in de derde akte sprankelden de zangers.

De jonge dirigent Michele Mariotti leidde de voorstelling met veel oog voor de zangers. Hij dirigeerde het Scala-orkest op zuivere wijze, maar ik had in zijn interpretatie graag meer vuur en bij tijd en wijle minder uitgerekte tempi gehoord. Misschien was dat de reden dat er bij de applausronde voor de dirigent ook geluiden van ongenoegen klonken.

De reactie van het publiek was dus wat gereserveerd, maar Plácido Domingo ontving groots gejuich. Voor mij was het een zeer ontroerende opera-avond!

I due Foscari is nog tot en met 25 maart te zien. Zie voor meer informatie de website van het Teatro alla Scala.