Eigenlijk is het bizar dat een groep beroepsmusici in alle ernst een opera opneemt die geschreven is door een puber. Toch deden het Danish Radio Sinfonietta en een hoofdzakelijk Scandinavische cast dat wel, met de opname van Lucio Silla van Mozart. En ze leverden geen half werk.

Het verhaal van Lucio Silla is niet erg geloofwaardig. Silla is een dictator die zijn opponent Cecilio heeft verbannen, ondertussen tegen iedereen zeggend dat Cecilio dood is. Hij hoopt zo Giunia – de vrouw van Cecilio – te kunnen huwen.

Om dat te voorkomen spannen zijn vermeende goede vriend Cinna en de teruggekeerde Cecilio samen tegen de machthebber. Hun complot komt echter aan het licht en Cecilio wordt gevangen genomen. Op de dag van de berechting blijkt Silla op raadselachtige wijze tot een ander inzicht te zijn gekomen en hij spreekt iedereen vrij en laat Cecilio en Giunia met elkaar trouwen.

Mozart schreef de opera op zijn zestiende, voor het Teatro Regio Ducal in Milaan. Het ging op tweede kerstdag in première.

Als je zijn leeftijd in ogenschouw neemt, is iedere noot die hij gecomponeerd heeft verbazingwekkend. Maar los van zijn leeftijd mag de opera er ook wezen. Er zit niet veel vaart in het verhaal, maar de koren zijn mooi en de georkestreerde recitatieven bijzonder sprekend. In enkele aria’s is de muziek heel aanstekelijk.

Een grotendeels Scandinavische samenwerking heeft onlangs geleid tot een nieuwe opname van het werk, uitgegeven bij het Deense label Dacapo. Het is een fraaie, verzorgde uitgave, met een fris orkest en geen enkele tegenvallende zanger in de cast.

Henriette Bonde-Hansen is een enerverende Cinna

Opvallend is de grote overeenkomst in het karakter van de vier vrouwelijke stemmen (waarvan twee een mannenrol zingen). Ze beschikken allen over een enorme klankrijkheid. Uitvergroot door de nogal galmende opnamelocatie word je zo voortdurend ondergedompeld in klank, klank en nog eens klank.

Het is pure schoonheid waar je erg van kan genieten. Het nadeel is wel dat de stemmen dicht bij elkaar liggen. Dat is goed te horen in een duet tussen Cecilio (Kristina Hammerström) en Giunia (Simone Nold). Hun zinnen lopen vloeiend in elkaar over, alsof het met één stem gezongen wordt. Dat gebrek aan scherpe contrasten kan het stuk eentonig maken.

Maar dat valt de vier prachtvrouwen niet kwalijk te nemen. Zij zingen zonder uitzondering heel gepolijst en hebben stuk voor stuk een uitstekende techniek. Geen enkele versiering komt er gekunsteld uit, bij geen van de vier.

Susanne Elmark (Celia, zus van Silla) klinkt het jongst en zingt soms als een engel zo mooi. Henriette Bonde-Hansen is daartegenover het meest volwassen en ook veelzijdigst in haar zang. Ze zingt enerverend de rol van Cinna; loeplenig in de hoogte, vurig in de laagte. Bonde-Hansen zingt overigens zaterdag 14 november in het Concertgebouw, tijdens de ZaterdagMatinee-uitvoering van Pelléas et Mélisande.

Simone Nold en Kristina Hammerström blijven met hun stem de hele tijd in dezelfde trieste sfeer hangen, maar kennen niettemin erg mooie momenten. Nold in een virtuoze aria (‘Ah se il crudel periglio’), Hammerström in een gevoelige aria (‘Pupille amate’).

Naast de vrouwen zijn er twee heren, twee tenoren. Hun aandeel in de opera is veel kleiner, maar eveneens van goed niveau. Met name Lothar Odinius (titelrol) maakt indruk op mij. Hij laat het opvliegende, agressieve karakter van zijn personage goed doorklinken in zijn stem, terwijl hij ook oog heeft voor de menselijker kant die Silla in het verhaal heeft.

Het Danish Radio Sinfonietta laat de muziek niet inkakken onder leiding van Adam Fischer. Met name de recitatieven vind ik heel expressief uitgevoerd.

Deze Lucio Silla is een opname waarin mooie zang centraal staat. Misschien krijgen de karakters daardoor vocaal niet de beste uitdrukking, maar het levert wel veel luistergenot op. En dat is voor een cd niet verkeerd.