Na de wereldpremière in Londen in 1858 stond de opera Satanella van Michael William Balfe ruim zestig jaar lang op het repertoire. Daarna verdween het stuk uit beeld. Met dank aan de inspanningen van Richard Bonynge is Satanella nu echter terug in de aandacht. De vooraanstaande maestro leidt de allereerste opname van het werk.

De in 1808 in Dublin geboren Michael William Balfe speelde al als tiener viool in theaterorkesten en maakte later een zeer succesvolle carrière als operazanger. Zo zong hij Figaro in Il barbiere di Siviglia in het Théâtre des Italiens en trad hij op met niemand minder dan Maria Malibran. Al die tijd componeerde hij ook. Op zijn naam staan 29 opera’s en bijna 250 liederen.

Wat een carrière, zou je zeggen. Toch is Balfe niet echt bekend. Van al zijn werken heeft er maar één repertoire gehouden: The Bohemian Girl. Waar het aan ligt? In ieder geval niet aan zijn muziek: die klinkt als een ‘Donizetti light’, gepeperd met Meyerbeer en gezouten met Rossini. En dan in het Engels.

Zijn opera Satanella is een griezelverhaal. Het doet mij een beetje denken aan Robert le Diable van Meyerbeer, alleen is het minder eng. Alle elementen van het griezelgenre zitten erin: macht, geld, jaloezie, een kaartspel, een verlies en – hoe kan het ook anders – een onschuldige liefde die zelfs de duistere krachten uit de hel verslaat. Satanella gaat zelfs een stapje verder: de titelheldin, door pure liefde bevangen, verandert van een duivelin in een engel. Zo kan het ook.

Tussendoor wordt het onschuldige meisje Lelia, mede door toedoen van de jaloerse Stella, door piraten ontvoerd, op de slavenmarkt verkocht en dan weer bevrijd. Daarbij zijn alle vrouwen, Satanella incluis, verliefd op de arme graaf Rupert, die zijn vermogen in een kaartspel verliest, en vallen alle mannen op Lelia. Iets wat het verhaal lekker ingewikkeld maakt. Maar om u meteen gerust te stellen: alles loopt goed af.

De partituur is heerlijk eenvoudig en aangenaam, met veel ballade-achtige aria’s, maar ook met veel duistere tonen en veel paukengetrommel bij het verschijnen van de duivel Arimanes.

De bezetting van deze allereerste opname is werkelijk voortreffelijk. Kang Wang is een heerlijk lyrische Rupert. Met zijn rossiniaanse timbre kan hij zich met de besten in het vak meten.

Catherina Carby overtuigt als de onschuldige Lelia en Sally Silver is een echte ontdekking in de rol van Satanella. Luister naar haar zeer emotioneel gezongen ‘There’s a power’ aan het einde van de eerste akte: wedden dat u hopeloos verliefd op haar wordt?

Richard Bonynge dirigeert zoals we van hem gewend zijn: gepassioneerd. Een echte aanrader.