Tijdens het tweede deel van Operadagen Rotterdam is er veel aandacht voor barok. Een productie op basis van Il Ballo delle Ingrate van Monteverdi ging donderdag in LP2 in première, met een opvallende rol voor Claron McFadden.

Met de titel Il Ballo delle Ingrate wordt bedoeld: het ballet van de ondankbare dames. Claudio Monteverdi schreef dit stuk in 1608 ter gelegenheid van de bruiloft van de zoon van de hertog van Mantua.

Het verhaal gaat over de ‘ondankbare dames’ van deze stad, die geen boodschap meer wensen te hebben aan de pijlen van Amor. Deze gaat samen met Venus naar de onderwereld om van Pluto een paar dames te ‘lenen’, die het vrouwvolk van Mantua moeten tonen wat je lot is als je je onwillig betoont in de liefde. Op zich een merkwaardige onderwerpkeuze voor een stuk dat bedoeld is als omlijsting van een bruiloft. Wellicht heeft de hertog een waarschuwing willen geven aan zijn aanstaande schoondochter. Het is immers goed mogelijk dat die niet geheel uit eigen beweging in dit huwelijk stapte.

Mogelijkheden te over voor een hedendaagse regisseur om er het nodige feminisme in te stoppen. Zo beklaagt een vrouw op een video-opname zich over het lot van ‘het schone geslacht’. Zij zijn geschapen om hun eigen ongeluk te baren. Van mannen is immers niets goeds te verwachten, slechts permanente onderdrukking.

Slechts een klein deel van de muziek is afkomstig uit Il Ballo van Monteverdi. Regisseuse Letizia Renzini heeft voor de door haar ontworpen voorstelling ook gebruikgemaakt van muziek uit diens L’incoronazione di Poppea en van werk van twee andere barokcomponisten: Barbara Strozzi en Luzzasco Luzzaschi. Voor een relatieve leek op barokgebied wordt het er zo niet gemakkelijker op om het gespeelde te koppelen aan de juiste componist, maar dat is bij deze voorstelling ook niet zo belangrijk.

Conform de formule van modern muziektheater is de productie een collage van elektronische muziek, videobeelden, live-optredens van danseressen, instrumentalisten en zangers, verplaatsing van het publiek over meerdere ruimtes, etc.

Via een in wit geklede dame die een kleine tirade afsteekt, loopt het publiek naar een zaal waar drie vrouwen in het zwart aan een lange tafel met borden en bestek bezig zijn, aanvankelijk gewoon nogal ruw, later destructief: alles wordt weggegooid en kapot gesmeten. Hier staan de ontevreden vrouwen van Mantua.

We zien vervolgens Claron McFadden met een aantal andere zangers in een video en horen haar live in de zaal, begeleid door cello, harp en theorbe (een soort gitaar met lange hals). Als tussenspel zijn drie danseressen aan het werk en worden teksten op videoschermen vertoond.

Ik vond het lastig om de verhaallijn te volgen, maar muzikaal was het zeer goed verzorgd, waarbij McFadden haar grote reputatie in alle opzichten eer aandeed.

Met een uur was het voorbij. Of de quest van Venus en Amor succes heeft gehad, zullen we maar in het midden laten.