Iedere zomer eindigt de Place de l’Opera-redactie het operaseizoen met een berg onbesproken cd’s. In de serie ‘Cd-zomer’ plukken we iedere donderdag een genegeerd soloalbum uit de stapel. In aflevering 3: Treasures of Bel Canto, gezongen door Rolando Villazón.

De cd in één zin

Tenor Rolando Villazón zingt georkestreerde belcantoliederen van Rossini, Donizetti, Bellini en Verdi, begeleid door het Orchestra del Maggio Musicale Fiorentino onder Marco Armiliato. (Deutsche Grammophon 0289 479 4959 6)

Hebben we inderdaad wat gemist?

Het is moeilijk om onbevooroordeeld naar Rolando Villazón te luisteren. Zijn stemproblemen zijn alom bekend en dus komt iedere nieuwe opname al snel in dat licht te staan: heeft hij zijn oude vorm teruggevonden of blijft hij met zijn instrument worstelen? Helemaal fair tegenover de Mexicaanse zanger is dat niet. Een cd zou op zijn eigen merites beoordeeld moeten worden.

Ik heb geprobeerd het album zo onbevangen mogelijk te beluisteren. Villazón toont zich vocaal in verrassend goede vorm. In die zin hebben we wat gemist. Het repertoire en vooral de aanpak ervan valt echter tegen.

Plussen en minnen

+ Villazón zingt met aangename, beheerste stem. Zijn geluid vloeit lekker door de Italiaanse melodieën en zijn hoge noten zijn allemaal raak, met als highlight een geweldige knaller in ‘Il sospiro’ van Donizetti.

– Hoewel Villazóns timbre van nature passie en drama ademt, vind ik zijn interpretatie te mat. Hij plakt de woorden erg aan elkaar en vlakt het reliëf in de muziek vaak af. Een echte belcantostem met meer kleuren en nuances zou naar mijn idee tot een enerverender resultaat zijn gekomen in dit repertoire.

± De cd begint met mierzoet uitgevoerde liederen van Bellini. Villazón zingt kabbelend door zijn partij en Armiliato voert het orkest erg gemoedelijk door de simpele orkestrering. Geen briljante start. Pas bij de liederen van Verdi en Donizetti verschijnen passie en drama ten tonele en komt er beweging in het programma.

– De vier liederen van Rossini vallen me erg tegen. ‘L’esule’ en ‘La lontananza’ zijn net als de Bellini-stukken aan de gezapige kant en het bekende ‘La danza’ mist werkelijk alle pit. Villazón doet zijn werk, maar het orkest speelt alsof het net uit bed is gerold. Het duet ‘Tirana pour deux voix’, gezongen met Cecilia Bartoli, is niet veel opwindender. Het is alsof Bartoli haar aandeel ergens anders opgenomen heeft en met de microfoon in haar mond staat, terwijl Villazón op de achtergrond meezingt. Niet het klapstuk dat ik had verwacht.

Zomertip

Rolando Villazón is deze zomer twee keer met het programma van zijn cd te horen. Op 20 augustus zingt hij in de grote zaal van het Gewandhaus in Leipzig en op 26 augustus is hij te gast bij de Salzburger Festspiele.

Slotnoot

Pakkende trailers weten ze bij Deutsche Grammophon wel te maken: