Keenlyside zingt kleurrijke recital
In 2008 gaf bariton Simon Keenlyside samen met pianist Malcolm Martineau een recital in de Wigmore Hall in Londen. Het concert is tot mijn grote vreugd onlangs op cd verschenen. Keenlyside zingt zeer boeiende liederen van vier componisten en doet dat op kleurrijke, sublieme wijze.
En Keenlyside haalt alles eruit. Net als ‘le paon’ (de pauw) uit Ravels gelijknamige lied laat de Brit vele prachtige kleuren zien. Of beter: horen.
Hij geeft blijk alle liederen goed doordacht te hebben, zo helder weet hij de teksten uit te drukken. Hij varieert wijds in dynamiek, met forse uithalen en rustgevende pauzes. Ook zijn klank verschilt sterk per ‘nummer’. Dan weer is hij een man brandend van liefde, dan weer een bij of een bloemetje, dan weer bezingt hij de sterrenhemel. Vijf kwartier Keenlyside is absoluut geen saaie rit.
Met name de liederen van Wolf vind ik intrigerend. De teksten zijn origineel en worden erg fraai uitgevoerd. Daarbij mag de rol van Martineau niet onderbelicht blijven – overigens net zo min als bij de andere liederen. De pianist creëert evenals Keenlyside zeer diverse sferen, waarbij ik vooral val voor zijn heerlijk softe ‘touch’.
De reeks Franse liederen begint Keenlyside behoorlijk krachtig, wat ik niet altijd vind passen. Maar langzamerhand ontwikkelt hij iets vrolijks, dat helemaal tot ontplooiing komt in de ‘histoires naturelles’ van Ravel. Met een gezonde glimlach bezingt en beschrijft Keenlyside het leven van vijf dieren.
Bijvoorbeeld de ijsvogel, ‘le martin-pêcheur’. In diens lied laat Keenlyside een zoet legato horen. Iets dat hij herhaalt in de toegift, het relaxte ‘Hôtel’ van Poulenc. Hij zingt zo warm en vredig, zo cognac, zo haardvuur. Wat wil je nog meer in december?
De auteur
