Het Nationaal Orkest van België verzorgde woensdag een gezellige zomeravond met opera in het Concertgebouw. Het orkest nam twee landgenoten mee: de talentvolle Jodie Devos (sopraan) en Thomas Blondelle (tenor). Nederland leverde sterbariton Thomas Oliemans. Zij vertolkten bekende aria’s van Verdi, Puccini, Bellini en zelfs Lehár.

Het Nationaal Orkest van België is opgericht in 1936 en telt zo’n honderd instrumentalisten. Het enorme orkest speelde woensdagavond (12 juli) onder dirigent Aleksandar Markovic fraai uitgebalanceerd. De avond begon met de ouverture uit de opera L’Italiana in Algeri van Rossini. Een toegankelijk werk, waarin de strijkersgroep glorieerde.

Wellicht is sopraan Jodie Devos (1988) bij het Hollandse publiek nog onbekend, al won ze in 2014 de tweede prijs op het Koningin Elisabethconcours. Met haar buigzame, lichte sopraangeluid liet ze woensdag horen dat ze piekfijn coloraturen kon zingen. Het was gedurfd om meteen te beginnen met de beroemde aria van de Koningin van de Nacht: ‘Der Hölle Rache’ uit Die Zauberflöte van Mozart. Ze wist de virtuoze coloraturen en de hoge F goed te raken, al liet haar Duitse uitspraak wat te wensen over.

Dan Thomas Oliemans. Hij kwam de trap af als een veroveraar. Als basalt is zijn baritongeluid, dat ons ‘loswrikte’ van onze stoelen. In duet met Devos zong hij ‘La ci darem la mano’ uit Mozarts Don Giovanni. Hun stemmen kleurden vlekkeloos bij elkaar. Liefdevol probeerde hij haar te versieren; het oogde charmant en onbevangen.

Van Mozart gingen we naar Wagner. Een flinke overgang in de programmakeuze. In ‘Wie Todesahnung… O du, mein holder Abendstern’ uit Tannhäuser liet Oliemans wederom horen dat hij een mooie stem heeft, met een perfecte Duitse dictie. Het orkest gaf hem met een afgewogen begeleiding ook mooi de ruimte. Helaas werd de spanning na Oliemans’ optredens telkens doorbroken door een verstokte fan die maar steeds bravo bleef roepen.

Na de pauze werd de Belgische tenor Thomas Blondelle geïntroduceerd. Een zanger met een ruime staat van dienst, vooral bij Duitse operahuizen. Ook hij won de tweede prijs op het Koningin Elisabethconcours, maar dan in 2011.

Zoals Oliemans zich telkens standvastig presenteerde op het toneel, zo stond Blondelle los en energiek te zingen. In ‘Dein ist mein ganzes Herz’ uit Das Land des Lächelns van Lehár toonde hij een ‘gründliche’ uitspraak, met een wendbare stem. Toch werd deze lyrische aria, die spreekt over liefdevolle toewijding, niet echt heel mooi gezongen. Het orkest speelde te luid, waardoor Blondelle de woorden soms wat lelijk aanzette, wat weer ten koste ging van het legato.

Met Devos bracht hij het duet ‘Lippen schweigen’ uit Die lustige Witwe. De jonge sopraan mengde in uitstraling en zang goed met haar landgenoot. Bij het orkest zaten alle noten op hun plek, al miste ik wel het authentieke walsgeluid: een spannende versnelling of een zwierig hupje.

Er viel meer te genieten van het orkest bij de aria ‘Eri tu’ uit Un ballo in maschera van Verdi, met onder meer opvallend schoon gespeelde solo’s van fluit en harp. Oliemans zong deze aria met wanhoopsgevoelens mooi ingehouden. Geïmplodeerd bijna. Prachtig.

Met de triomfaria ‘Nessun dorma’ uit Turandot van Puccini besloot Blondelle deze opera-avond. Op energieke wijze wist hij, wederom krachtig begeleid door het orkest, deze bravourearia met hoge c te zingen.

Als toegift klonk het drinklied ‘Libiamo ne’ lieti calici’ uit La traviata van Verdi. Oliemans, met partituur in zijn hand, leek de koorpartij te moeten zingen. Het liep niet vlekkeloos. Maar het deerde niemand, het publiek vond het geweldig.