Op zaterdagmiddag 16 september ging het nieuwe seizoen van de NTR ZaterdagMatinee van start met een topuitvoering van Verdi’s Simon Boccanegra, met Dimitri Platanias en Lianna Haroutounian als ontroerend vader-dochterpaar.

Simon Boccanegra is niet één van Verdi’s makkelijkste opera’s. De handeling is vrij complex, niet altijd even publieksvriendelijk gedoseerd en niet op alle punten even geloofwaardig. Toch maakt de dramatische uitdrukkingskracht van het werk het naar mijn mening één van Verdi’s mooiste opera’s: de manier waarop niet alleen de tedere liefde tussen vader en dochter Boccanegra, maar ook de politieke intriges muzikaal vormgegeven zijn, zijn weergaloos.

In het werk zijn het persoonlijke en het politieke nauw met elkaar verweven. Boccanegra heeft op beide vlakken weinig geluk, ondanks zijn goede bedoelingen. Op het persoonlijke vlak koestert Fiesco, de vader van zijn overleden geliefde, wrok tegen hem en is zijn verloren-maar-hervonden dochter Amelia smoorverliefd op Gabriele Adorno, zijn politieke vijand. Er ontstaat pas harmonie in Boccanegra’s familieleven als het voor hem te laat is.

Ook op politiek vlak lukt het Boccanegra niet om eenheid te creëren: zijn pleidooi voor vrede (of dat nu met Venetië is of tussen de strijdende klassen van patriciërs en plebejers in Genua) lijkt weinig effect te hebben. Er gloort politiek pas echt hoop met de opvolging door Adorno als doge.

De verschillende kanten van Boccanegra – liefhebbende vader, gefrustreerd politicus, idealistische dromer en gepassioneerd man – werden door de Griekse bariton Dimitri Platanias magistraal tot uitdrukking gebracht. Platanias is een échte Verdi-bariton, met een warme, karaktervolle stem, waarmee hij niet alleen moeiteloos boven orkestgeweld uitkomt, maar ook de tederste, honingzoete muzikale lijnen feilloos kan uitspinnen.

Lianna Haroutounian zong een ontroerende, doorleefde Amelia Grimaldi/Maria. De Armeense sopraan beschikt over een prachtige laagte en soepelheid in de hoogte en ze ging zichtbaar volledig op in haar rol: geen moment spiekte ze op de bladmuziek waar haar collega’s soms niet helemaal los van wisten te komen. Het was een groot genoegen haar weer te horen na haar evenzo indrukwekkende Cio-Cio-San in de ZaterdagMatinee.

De uitstekend gecaste Italiaanse tenor Giorgio Berrugi zong een zoetgevooisde Gabriele Adorno met een stralende hoogte, al kwam hij voor een zanger die dezelfde rol bij La Scala heeft gezongen wel vrij weinig los van zijn bladmuziek. De geroutineerde Poolse bas Rafal Siwek zong een overtuigende Jacopo Fiesco.

De Italiaanse bariton Ernesto Petti haalde als Paolo Albiani het hoge niveau van zijn collega’s net niet: zijn stem leek ‘body’ te missen, waardoor de kwaadaardigheid van het karakter –een soort proto-Iago – niet helemaal overtuigend uit de verf kwam. In de kleinere rollen van Pietro en kapitein vielen Tomeu Bibiloni en Leon van Liere in positieve zin op.

Het Radio Filharmonisch Orkest was onder de bezielende leiding van vaste gastdirigent James Gaffigan uitstekend op dreef: zelden heb ik het geweld van de raadskamer of de ijlende klanken van de strijkers zo voortreffelijk horen spelen.

Ook het Groot Omroepkoor verdient een diepe buiging voor de manier waarop ze de verschillende gemoedstoestanden van het volk van Genua tot uitdrukking wisten te brengen.