Thomas Hampson is een kolos in het liedgenre. Die reputatie is vooral gebouwd op zijn immense ervaring met het Duitse repertoire en zijn unieke project Song of America. Zijn Franse kant is minder bekend. Met de nieuwe cd Serenade doet hij daar wat aan.

De mélodie is een kostbaar genre – de Franse tegenhanger van het Duitse Lied, het gecultiveerde zusje van het chanson. Het genre ontstond in het Parijse salonleven van de negentiende eeuw. Rijke gastvrouwen gebruikten hun salons ter meerdere eer en glorie van de schone kunsten (en natuurlijk van henzelf) en nodigden de beste componisten uit om intieme werken te componeren. Zo ontsproot een prachtige traditie, beginnend met Berlioz en Gounod, eindigend met Poulenc.

Het mélodie-repertoire is immens. De meeste zangers grijpen voor hun recitals naar Debussy, Fauré, Ravel of Hahn. De Amerikaanse bariton Thomas Hampson slaat op zijn cd Serenade een andere weg in. Hij verkent het genre in zijn volle breedte, van de vroegste mélodies van Gounod tot twintigste-eeuwse creaties van Massenet. Lichte, verhalende liederen wisselen droevige, abstractere poëzie af.

Hampson, een liedspecialist, doet het repertoire recht en laat (voor een Amerikaan) een fraaie Franse dictie horen. Vooral waar het theatraal en uitbundig wordt, is hij in zijn element. Je hoort waar hij zijn marmeren status in operaland aan te danken heeft.

In de subtiele liederen vind ik zijn stem te gewichtig, meer passend bij de ernst van het Duits dan bij de sier en beauté van het Frans. Een slankere stem met nog meer finesse in de uitspraak zou de woorden beter tot leven wekken.

De Poolse pianist Maciej Pikulski heeft die stem wel in huis. Gracieus en fijnzinnig brengt hij de liederen tot klinken. Hulde!