In het kader van zijn aandacht voor Richard Strauss bracht de Wiener Staatsoper op 5 december een Elektra met een ware luxebezetting. Zoals vaker bleek dat invallers hun kans schoon zien. In plaats van de aangekondigde Evelyn Herlitzius zong Elena Pankratova de titelrol. En hoe!

Expressief, intensief en kleurrijk. Zo portretteert de Russische sopraan Elena Pankratova de sterke, vernederde en toch trots gebleven koningsdochter Elektra, die enkel nog leeft om de moord op haar vader te wreken. Het donkere bühnebeeld van regisseur Uwe Eric Laufenberg en ontwerper Rolf Glittenberg – een kruising tussen een kolenkelder en een goelag – biedt een perfecte setting voor haar vertolking.

Elektra’s moeder Klytämnestra daalt met een paternosterlift naar haar dochter af. De grote Waltraud Meier geeft het personage vele facetten met haar imposante présence en krachtige stem. Ze is een moordenares, maar weet tegelijkertijd dat ze Aegisth (nauwkeurig gezongen door Norbert Ernst) onderdanig is. Ze heeft haar kinderen en haar man verraden, maar kon niet anders. Terecht is ze bang voor haar dochter Elektra. Hun ontmoeting is een indrukwekkend moment.

Gun-Brit Barkmin geeft Chrysothemis een intensief karakter. Ook zij scoort vocaal met vurige klankpracht en intieme momenten. Ze is een vrouw die zich ondergeschikt voelt aan Elektra en die enkel verlangt naar liefde, familie en een normaal leven. Een wens die nooit in vervulling kan gaan.

Het sterkte moment, dat je koude rillingen bezorgt, is de scène waarin Elektra en Orest elkaar ontmoeten en herkennen. Zelden heb ik de spanning, het ongeloof en het geluk van dat moment zo intensief beleefd. Johan Reuter is een dominante, zeer aanwezige Orest; eerst nog terughoudend, daarna met al zijn vocale macht zeer overweldigend.

Het opvlammen van de emoties wordt prachtig ondersteund en mogelijk gemaakt door het Staatsoper-orkest onder Ingo Metzmacher, die alle kleurpracht uit Strauss’ muziek tot lichten en klinken weet te brengen. Een intensieve avond, bejubeld door het publiek.