Na een portret van hoge tenoren kon een reeks filmpjes van hoge sopranen natuurlijk niet achterblijven. Ze zijn, in zekere zin, het hoogste van het hoogste op operagebied, het figuurlijke dak van de operawereld. Een portret in beeld. Met dank aan Youtube.

Om direct lekker binnen te komen, hieronder een filmpje met twee korte fragmentjes van Natalie Dessay die als Olympia in Les contes d’Hoffmann diverse keren de hoge g (!) raakt. En hoe.

Met deze opwarmer is een lange introductie overbodig: hoge sopranen zijn spectaculair, simpelweg omdat ze het hoogste zijn dat de menselijke stem kan produceren en ook omdat hun hoogte vaak hand in hand gaat met allerlei dekselse coloraturen. Hoge sopranen vallen niet voor niets meestal in de categorie coloratuursopranen.

Waar de tenoren het vooral in het belcanto-tijdperk zwaar te verduren hadden, lijken sopranen vaker het bokje te zijn. Waar het vandaan komt? Misschien is het spannend de uitersten van de stem te verkennen? Of een componist had eenvoudigweg een relatie met een sopraan die met een zeer hoge stem was geboren; dat kwam ook voor.

Aangeboren of niet, noten boven de hoge c komen er niet als vanzelf uitrollen. Zie hieronder hoe Edita Gruberova in 1985 de aria ‘Ah, non giunge’ uit Bellini’s La Sonnambula zingt. Het is erg, erg hoog, maar aan het einde is ook te horen dat ze ervoor moet werken.

Een sopraan bij wie het allemaal erg gemakkelijk klonk, was de bekende Amerikaanse zangeres Beverly Sills. Hieronder zingt zij de aria ‘O luce di quest’anima’ uit Linda di Chamounix van Donizetti.

Berucht onder ‘hoge sopranen’ is de aria ‘Popoli di Tessaglia’ van Mozart. Dit concertwerk bevat volgens het Guinness Book of Records de hoogste noot van het klassieke repertoire, een G6.

Hieronder zingt Beverly Hoch, een nogal onbekende lyrische coloratuursopraan, de aria tijdens een concert in Zweden. Voor wie geen zin heeft de hele aria te beluisteren, de drie hoge g’s (!) komen na ongeveer tien minuten.

Eén van de hoogzingers/hoogvliegers van vandaag de dag is Diana Damrau. Hieronder zingt ze de aria ‘A, lo sento’ uit de opera L’Europa riconosciuta van Antonio Salieri. Het fragment is van een productie van La Scala uit 2004. Ze reikt tot de hoge fis.

Tot slot een tamelijk bizar fragment van Elizabeth Vidal. Zij zingt het oorspronkelijk voor viool geschreven intermezzo Méditation uit de opera Thais van Massenet. Erg hoog.

(Foto voorpagina: Natalie Dessay in La Fille du Régiment / Bill Cooper, Royal Opera House.)