Cecilia Bartoli heeft haar eigen sublabel bij Decca Classics gekregen. De eerste artiest die ‘mentored by’ de diva een cd heeft mogen maken, is tenor Javier Camarena. In een ode aan Manuel García laat de Mexicaan horen dat hij tot de besten in zijn stemvak behoort.

Om een misverstand de wereld uit te helpen: Javier Camarena is geen jong talent. Marketeers zien er kennelijk een voordeel in om hem zo te betitelen, maar met 42 jaar, een succesvolle carrière van anderhalf decennium en een uitgebreide discografie is Camarena allang niet meer nat achter de oren. Hij was ensemblelid in Zürich, debuteerde alweer zes jaar geleden bij de Salzburger Festspiele en stond in meerdere succesproducties bij de Metropolitan Opera. Hij was in 2014 zelfs de derde tenor in de geschiedenis van het New Yorkse huis die een encore van een aria mocht zingen.

Met dit cv voor ogen is het een beetje vreemd dat de serie ‘Mentored by Bartoli’, die zich richt op de nieuwe generatie operazangers, door Camarena wordt afgetrapt. De tenor profiteert niettemin gretig van de ‘recording wisdom’ van Cecilia Bartoli, één van de bestverkochte klassieke namen aller tijden. Het album Contrabandista heeft een sterk en helder verhaal en bevat meerdere primeurs; ingrediënten van vrijwel alle projecten van Bartoli.

Bartoli maakte jaren geleden een cd over één van de beroemdste operazangers uit de negentiende eeuw, Maria Malibran. Camarena wijdt zijn cd aan de vader van Malibran, Manuel García (1775-1832), een briljante tenor en tevens een componist van Spaanse opera en een theatermanager in Amerika en Mexico.

Camarena zingt fragmenten uit vier opera’s van García; drie ervan werden nooit eerder opgenomen. Het zijn de krenten in de pap. Het voor mij vrijwel onbekende oeuvre van García komt glanzend voor de dag, niet het minst door het transparante en pittige spel van Les Musiciens du Prince onder Gianluca Capuano. De historisch-geïnformeerde benadering scoort weer een punt.

García’s virtuoze zangsolo’s verenigen belcanto met een onmiskenbaar Spaans geluid, wat uiterst verfrissend is in contrast met het gebruikelijke Italiaanse belcantorepertoire. Camarena klinkt in de coloraturen van bijvoorbeeld ‘Cara gitana del alma mia’ uit El gitano por amor soms een tikje stroef, afgezet tegen de onberispelijke riedels van toppers als Juan Diego Flórez en Lawrence Brownlee, maar in de hoogte is de Mexicaan onverslaanbaar. Hij springt met ongekend gemak van de ene tenorale top naar de volgende. Zijn stem hoeft nergens (hoorbaar) te lijden. Tot het uiterste topje van zijn bereik blijft zijn klank wonderschoon.

Grootse muzikaliteit toont Camarena in onder meer ‘Vous dont l’image toujours chère’ uit La Mort du Tasse, ook van García. Na mooie inbreng van een harp zweeft de tenor haast gewichtloos over de lyrische melodie. ‘Formaré mi plan con cuidado’ uit El poeta calculista is eveneens zeer lichtvoetig, maar dan op humoristische wijze. Het zijn stuk voor stuk aanraders voor wie het werk van García wil leren kennen.

Manuel García was beroemd als vertolker van onder meer Rossini’s opera’s. De twee bekendste Rossini-aria’s voor tenor zijn daarom ook op de cd opgenomen: ‘Sì, ritrovarla io giuro’ uit La Cenerentola (de solo die Camarena in New York mocht herhalen) en ‘Cessa di più resistere’ uit Il barbiere di Siviglia. Je hoort hoe vertrouwd de zanger met de noten is. Al zijn aandacht kan hij richten op de muzikale interpretatie.

Cecilia Bartoli is zelf ook even te horen, in een duet uit Rossini’s Armida. Ondanks het unieke geluid en technische raffinement van de diva vind ik Camarena’s zang veel overtuigender en ‘rossiniaanser’ overkomen. De leerling wordt meester?