EMI Classics is een nieuwe ‘mid-price serie’ van opera-cd’s begonnen. Onder de eerste reeks uitgaven zitten twee opera’s van Massenet. Het zijn juweeltjes: je smelt weg bij José van Dam, je valt als een blok voor Teresa Berganza en je huilt tranen met tuiten bij Alfredo Kraus.

EMI Classics heeft inmiddels 21 titels uitgebracht in de nieuwe ‘mid-price serie’. Het zijn allemaal heruitgaven van schatten uit de collectie van EMI, met louter grote namen op de hoesjes. Daarmee moet het pretentieuze etiket ‘The Home of Opera’, dat EMI zichzelf toedicht, eer aan worden gedaan.

De cd’s zien er goed uit, zijn van prima geluidskwaliteit en bevatten ieder een nieuwe inleiding op de opera en een bonus-cd met de synopsis en het libretto van de opera (inclusief Engelse en Duitse vertaling). Na aanschaf beschik je dus over alles wat je nodig hebt voor een avondje wegzinken in één van je favoriete opera’s.

Bij de eerste lichting uitgaven zitten twee opera’s van Massenet: Don Quichotte en Werther. Allebei gebaseerd op monumenten uit de wereldliteratuur, allebei geleid door dirigent Michel Plasson, allebei uitvoeringen om van te smullen.

Wegsmelten bij Don Quichotte
De uitgave van Don Quichotte (inderdaad, een opera gebaseerd op het beroemde verhaal van Cervantes) is ontroerend mooi. José van Dam (Don Quichotte) en Alain Fondary (zijn knecht Sancho) vormen het warme, kloppende hart van de uitvoering.

Van Dam is in alles de dromerige ridder met het hart van goud. Hij zingt zo warm, zo ontroerend, zo teder. Werkelijk, als hij zijn gebed zingt bij de bandieten die hem gevangen hebben genomen en ook als hij afscheid neemt van Sancho bij zijn dood, smelt mijn hart weg. Zo mooi.

Fondary is minstens even sympathiek, zeker als hij het voor zijn heer opneemt tegenover het spottende publiek.

Teresa Berganza versiert je waar je bij staat als ‘La belle Dulcinée’, de dorpsdel waar Don Quichotte verliefd op is. Ze flirt en koketteert volop met haar stem. Je hebt er geen beeld bij nodig, het is overduidelijk wat voor type zij is.

De kleinere rollen en de spreekrollen van de bandieten zijn ook prima bezet, wat het een zeer fraaie uitgave maakt. Zeker met als fundament het Orchestre National du Capitole de Toulouse onder leiding van Michel Plasson, dat heel wat natuurschoon en menselijke emotie in de muziek van Massenet laat doorklinken.

Kortom: een uitvoering die je er bijna toe verplicht in mei 2010 naar De Munt in Brussel te gaan, waar José van Dam zijn operacarrière afsluit in de rol van Don Quichotte.

Huilen om Werther
De opname van Werther doet in ontroering niet onder voor Don Quichotte. Eén van de beroemdste Werther-vertolkers, Alfredo Kraus, zingt de titelrol. Hij doet dat aan de ene kant zeer gepolijst, met gave hoogte en perfecte frasering, maar aan de andere kant ook heftig gepassioneerd. De emotie ligt voortdurend op zijn lippen. Hij zet daarmee naar mijn idee een haarscherp beeld van de gevoelige jongeman neer. Ietwat los van de wereld, als gevangene van zijn eigen emoties.

Charlotte wordt gezongen door een donkere, trieste Tatiana Troyanos. Ik moet even wennen aan haar snelle vibrato en continu zwaarmoedige zang, maar zeker in de briefscène aan het begin van de derde akte weet ze me helemaal te overtuigen. En de manier waarop ze in de slotscènes ‘samensmelt’ met de zang van Kraus is fenomenaal.

Christine Barbaux is een echt meisje als Sophie, heel licht en opgewekt gezongen, en in de zang van Matteo Manuguerra is duidelijk de langzame ontwikkeling van Albert (van een goedgemutste tot een wanhopige echtgenoot) te horen.

Michel Plasson levert opnieuw een uitmuntende prestatie, dit keer met het London Philharmonic Orchestra. Hevige onrust wordt afgewisseld met zijdezachte lyriek. Wat ik zeg: om van te smullen.

Zie voor meer informatie over de nieuwe ‘mid-price serie’ van EMI de website van EMI Opera.