Rattle leidt LSO in formidabele Faust
La damnation de Faust is één van de meest geïnspireerde creaties uit het klassiekemuziekrepertoire en weinig orkesten kunnen dat zo fraai beargumenteren als het London Symphony Orchestra (LSO). De nieuwe opname onder Simon Rattle is top.
Onder wijlen Sir Colin Davis brak het LSO een lans voor het oeuvre van Hector Berlioz. De huidige chef Simon Rattle, ook een Sir, zet die traditie voort met een nieuwe opname van de ‘légende dramatique’ die Berlioz op Goethes Faust baseerde.
La damnation de Faust is een fascinerende kruising tussen opera en oratorium, met een paar balletten en symfonische trekken. De plot is geheel des opera’s, maar het aantal personages is beperkt en het orkest staat veel scherper in de spotlights dan in opera’s gebruikelijk.
Simon Rattle laat het LSO fantastisch klinken, transparant en tegelijk emotioneel. Hij maakt het raffinement van Berlioz’ orkestratie tot in detail hoorbaar, zonder de warme, gepassioneerde grondtoon van het drama te miskennen.
De stem van Bryan Hymel ligt als een verzadigde baby in dit orkestrale bedje. Zijn robuuste tenor heeft alle schakeringen van de lijdende professor Faust in huis, en dat ook nog in perfect Frans.
Christopher Purves is een sterke Méphistophélès, al had hij wat meer kunnen chargeren om zijn diabolische karakter te accentueren. Karen Cargill (Marguerite) zet haar zanglijnen enigszins zwaar aan, wat ten koste gaat van de zeggingskracht van haar woorden.
Het zevenstemmige koor en het kinderkoor zijn fenomenaal en tekenen voor één van de meeste memorabele finales uit het operarepertoire.
De auteur
9Reacties
Lees meer over de kwaliteit van het koor, maar ook over de akoestiek in mijn recensie op http://www.dg.nl/luister-mee.
Ik ben het grotendeels met je eens. Alleen: ik vind Cargill werkelijk weergaloos!
https://basiaconfuoco.com/2019/04/16/la-damnation-de-faust-rattle-doet-het-goed-maar-davis-deed-het-beter/
Gelukkig dat Brian Hymel weer hersteld is van zijn desastreuze optreden tijdens de viering van het 350 jarig bestaan van de Parijse Opera in het Palais Garnier. Hij kampte of met een zware kou of hij had ernstige stemproblemen.Alhoewel ik niet weet of deze opname dateert van na dat optreden.
Regelmatig zie ik op deze site mensen worstelen met Britse titels. Als iemand tot ridder wordt geslagen mag hij zich Sir noemen. Sir komt altijd vóór de voornaam dus nooit zoals hierboven staat Sir Terfel of Sir Pappano maar altijd Sir Bryn Terfel en Sir Antonio Pappano. De echtgenote van een ridder mag zich Lady noemen maar altijd met alleen de achternaam dus Lady Rattle. Het vrouwelijk equivalent van een Knigthood is Damehood. Zij mag zich Dame laten noemen met altijd eerst de voornaam dus Dame Felicity Lott bijvoorbeeld.Een Baronet (een soort erfelijke riddertitel) krijgt ook Sir vóór zijn voornaam.Margaret Thatcher werd Baroness Thatcher en werd aangesproken als Lady Thatcher. Haar man Dennis werd tot Baronet benoemd en werd Sir Dennis Thatcher. Beiden zijn nu dood maar hun zoon naar verluid een nietsnut draagt de titel Sir. Bernard Haitink kreeg al jaren geleden een Honorary Knigthood maar mag zich geen Sir noemen omdat hij bij mijn weten geen Brits staatsburger is.We zullen het maar niet hebben over de titels en aanspreekvormen van baronnen, markiezen, burggraven en hertogen en hoe hun kinderen moeten worden aangesproken. Misschien een andere keer. Sorry om zo betweterig te zijn.
@Rudolph: ik vind zo’n reactie absoluut niet betweterig. Eerder leuk om te zien hoe iemand zo getriggerd kan worden door een foutieve schrijfwijze die opduikt in de kop van een verwijzing bij het bovenstaand artikel.
@Maarten-Jan:Hartelijk dank.Ik draaf nog weleens door.
@Rudolph: valt best mee hoor. Als ridder mag ik dat wel, zo’n uitweiding over titulatuur:)
@Maarten-Jan.Hartelijk gefeliciteerd.
Sorry. Ik ben een beetje laat met mijn felicitatie. De benoeming dateert al van 2015 heb ik begrepen. Wel voor zeer grote verdiensten.
Dankjewel Rudolph. Inderdaad, al weer vier jaar geleden…