Onbekende Paisiello pover op cd gezet
Het label Bongiovanni heeft Paisiello’s komische opera Gli Zingari in Fiera op cd gezet. Normaal gesproken zou ik zeggen: leuk, weer een onbekend werk vereeuwigd. In dit geval is de muzikale kwaliteit echter zo pover, dat een dergelijk enthousiasme niet gepast zou zijn.
Het is altijd leuk kennis te maken met onbekende opera’s. Het is weer eens wat anders dan het standaardrepertoire dat normaal gesproken voorbijtrekt. Wat dat betreft valt de poging van Bongiovanni om buiten de geijkte paden naar een op te nemen opera te zoeken toe te juichen.
Ik vraag me alleen af of deze opname zin heeft. Puur commercieel gezien is het geen onzin te stellen dat onbekende titels slecht verkopen. Wil je ze dus enigszins aan de man krijgen, dan zal je met een stevige cast moeten komen, een cast die de aandacht trekt.
De cast van de productie van het Giovanni Paisiello Festival is niet van die orde. De zangkwaliteit is simpelweg ondermaats. De stemmen van de solisten zijn beperkt en hun pogingen de tekst van expressiviteit te voorzien, maken het soms alleen maar erger.
Teresa Di Bari zingt de belangrijkste rol, Lucrezia, met een klein, krakend stemmetje. Ze heeft moeite met de laagte en ze klinkt – orenschijnlijk vanuit de intentie expressief te zijn – voortdurend geknepen en klankloos.
De tenoren Gianni Coletta (Eleuterio) en Giuseppe Cacciapaglia (Barbadoro) zingen erg droog. De laatste lijkt soms eerder te spreken dan te zingen.
Tiziana Spagnoletta (Stellidaura) presteert het om in de recitatieven de boel af en toe nog tot leven te wekken, maar in haar aria’s houdt ze dat niet altijd vol.
Eigenlijk leveren alleen Francesca De Giorgio (Cecca) en Domenico Colaianni (Pandolfo) enigszins acceptable optredens. Vooral Colaianni wordt gaandeweg de opera steeds beter.
Je hoort wat in huis te hebben als je besluit een cd te maken
Bij de magere cast komt ook nog eens dat het orkest onder leiding van Giovanni di Stefano nogal mat en gemoedelijk begeleidt en dat de opname-kwaliteit niet om over naar huis te schrijven is. Het klinkt soms alsof het opgenomen is in een betonnen ruimte met een plafonnetje van twee meter hoog.
Het is niet dat ik de cast de grond in wil boren – integendeel, alle respect voor hun inspanningen – maar ik denk dat je van opera-opnamen een bepaalde kwaliteit mag verwachten. Je hoort wat in huis te hebben als je de stap zet om een cd te maken. En meer nog: een label hoort naar zulke kwaliteit te zoeken.
Het lijkt nu alsof Bongiovanni heeft gedacht: de opera is onbekend, dus hoe de uitvoeringskwaliteit ook is, de uitgave is bij voorbaat origineel. Maar bij zo’n onbekend werk als Gli Zingari in Fiera geldt alleen maar sterker dat er uitzonderlijk gezongen moet worden als je wil voorkomen dat mensen in de winkel eraan voorbijlopen en met een ‘plezier-gegarandeerd-opname’ van een Mozart of Rossini naar huis gaan.
Aangezien dat niet het geval is, kom ik terug bij mijn eerder geopperde twijfel: heeft een opname als deze wel zin? Nee, zeg ik voorzichtig.
De auteur
