De naam Antonio Salieri wordt langzaamaan steeds positiever voor het voetlicht gebracht. Met een fijne opname van de opera Tarare draagt Les Talens Lyriques daaraan bij. Judith van Wanroij zingt een glansrol.

Antonio Salieri is bekender als een gefictionaliseerd personage dan als een operacomponist die een glansrijke carrière maakte. Kort na zijn dood in 1825 begonnen de fabels al: het zou altijd haat en nijd zijn geweest tussen hem en Mozart, en hij zou zelfs iets te maken hebben gehad met Mozarts vroegtijdige dood. Poesjkin suggereerde het in een toneelstuk en Rimski-Korsakov maakte er een opera van. De fictie was hardnekkig, want 150 jaar later zette Miloš Forman Salieri op eenzelfde onsympathieke manier neer in zijn beroemde film Amadeus.

Eerherstel is gelukkig in zicht. De afgelopen drie jaar zijn tal van Salieri’s opera’s aan de vergetelheid ontrukt. Daaronder Tarare, een groots werk (proloog en vijf akten) op een tekst van de Franse schrijver Beaumarchais. Het verhaal draait om de tegenpolen Atar en Tarare. Atar is een agressieve despoot, Tarare een nobele legeraanvoerder. Een klassieke goed-versus-kwaadplot, waarin het goede overwint. Wel enigszins archaïsch. En de karakters zijn niet zo gelaagd en tijdloos als bij Mozart (om toch even te vergelijken).

De muziek volgt een vrij conservatief patroon, maar Les Talens Lyriques is een goede pleitbezorger: het stort zich onder Christophe Rousset met veel energie en haarfijne articulatie op de partituur.

Atar en Tarare zijn sterk bezet met de ‘goed boze’ bariton Jean-Sébastien Bou en de lichte, soepele tenor Cyrille Dubois. Nederlandse inbreng is er van sopraan Judith van Wanroij, die als La Nature en Spinette de sterren van de hemel zingt.