Op papier zag het er schitterend uit. Eén van de grootste bas-baritons van onze tijd, niet alleen beroemd vanwege zijn stemschoonheid, maar ook vanwege zijn acteurskwaliteiten, tekstbegrip en humor, ging zich over de slechteriken in de opera ontfermen. Maar helaas, Bryn Terfels nieuwe album Bad Boys val tegen.

Het zijn er heel wat, de slechteriken van de opera. Je hebt ze in allerlei gradaties: verleiders (Giovanni), oplichters (Dulcamara), pooiers en drugsdealers (Sportin’Life), spionnen (Barnaba), sadisten (Scarpia) en moordenaars… En natuurlijk de duivel zelf. Heerlijk!

Het idee om de opera-aria’s af te wisselen met musicals maakt het nieuwste album van Terfel extra verfrissend. En toch, het werkt niet. Om te beginnen is de opbouw te onevenwichtig, waardoor je je niet op de muziek kan concentreren. Voordat je het goed in de gaten hebt, zit je in een volkomen andere sfeer.

Terfel zet best zwaar aan en wat mij betreft chargeert hij te veel. Soms pakt het goed uit. Zijn Dulcamara is verrukkelijk en Sweeney Todd (met een niet herkenbare Anne Sophie von Otter in prachtig cockney Engels) is niet te versmaden, maar Barnaba (La Gioconda) lijkt nergens op en Mefistofele van Boito mist elegantie. Jammer.

De tempi zijn aan de (soms tergend) trage kant en het Zweeds Radio Symfonie Orkest (dirigent: Paul Daniel) wil nergens sprankelen.

In de slotscène uit Don Giovanni demonstreert Terfel nog wel dat hij een geweldig acteur is, door alle drie de rollen voor zijn rekening te nemen.

De meeste recensies waren zeer enthousiast, maar ik ben maar matig overtuigd. Het kan ook aan mij liggen.