Tenor Stuart Skelton maakte recent met de rollen van Tristan en Siegmund indruk in het Concertgebouw in Amsterdam. Voor wie verder wil kennismaken met de Australische heldentenor, en dan vooral zijn Wagnerkunst, is zijn debuut-cd Shining Knight een aanrader.

Stuart Skelton zingt niet Wagner omdat zijn stem daar nu eenmaal geschikt voor is, hij is ook echt dol op de muziek. Dat blijkt uit zijn persoonlijke voorwoord bij zijn eerste soloalbum Shining Knight, uitgebracht in 2018. De muziek van Wagner brengt hem “comfort, joy, sadness and joy again”, schrijft hij. Ook in een recent interview met Place de l’Opera uitte de tenor zijn grote bewondering voor de componist.

Skelton houdt van heel het Wagner-oeuvre, maar beschouwt Parsifal als het summum. Uit die opera zingt hij op de cd dan ook twee uitgebreide fragmenten, ‘Amfortas! Die Wunde! Die Wunde!’ en ‘Nur eine Waffe taugt’. Daarvoor klinken solo’s uit Rienzi, Lohengrin en Die Walküre. De chronologische volgorde moet iets van de ontwikkeling in Wagners componeren inzichtelijk maken.

Voor een heldentenor heeft Skelton een heerlijk flexibel instrument. Hij kan zijn stem een enorm gewicht meegeven, zoals in de fantastisch resonerende uitroep “Den heil’gen Speer” uit de tweede Parsifal-solo, maar hij weet zeker ook in te binden, zoals aan het begin van ‘Allmächt’ger Vater, blick herab’ uit Rienzi. Daar klinkt hij kwetsbaar en gevoelig, zonder dat zijn doordringende resonans verdwijnt.

Eenzelfde sensitieve benadering klinkt in de vijf Wesendonck-Lieder. Het eerste deel van ‘Stehe still!’ zit bijvoorbeeld vol wagneriaanse uitroeptekens, maar bij “Daß in selig süßem Vergessen” schakelt de tenor plotseling naar een intieme toon. Haast boterzacht glijdt hij door de warme orkestratie, om in de slotzin even weer aan te zwellen.

Ook ‘Im Treibhaus’ kent uiterst tere momenten. De woorden “Luft” en “Duft” zijn vederlicht. De liederencyclus laat voor mij, meer dan de operafragmenten ervoor, optimaal horen hoe veelzijdig Skelton in zijn zang is. Het West Australian Symphony Orchestra biedt daarbij onder Asher Fisch parelend mooie begeleiding.

Skelton heeft na ruim vijftig minuten Wagner nog een verrassing voor de luisteraar in petto: de Three Poems of Fiona MacLeod van Charles Griffes, een componist die een jaar na Wagners dood werd geboren en in zijn muziek duidelijk door de grootmeester beïnvloed werd. De harmonieën klinken nieuwer, maar het imposante uitpakken van zang en orkest en de zeer uitgesponnen melodieën doen sterk aan Wagner denken. De muziek komt op mij minder ‘eigen’ en doordacht over dan Wagners werk, maar het is zeker een originele aanvulling op het cd-programma en het biedt Skelton nogmaals de kans om de soepelheid van zijn stemgeluid te tonen.