De oorspronkelijke versie van Puccini’s eerste opera Le Willis was nog niet beschikbaar op cd. Opera Rara brengt daar verandering in, maar de cast laat helaas te wensen over.

Opera Rara zet zich sinds jaar en dag in voor het uitbrengen van onbekende meesterwerken uit de operaliteratuur. Oorspronkelijk focuste het label op de belcantoperiode (circa 1800-1840), maar langzaam zijn ze de bakens aan het verzetten. Zo werden in de afgelopen jaren onbekende opera’s van Gounod (La Colombe), Leoncavallo (Zazà) en Thomas (La cour de Célimène) aan de catalogus toegevoegd.

Recent was het de beurt aan de eerste opera die Giacomo Puccini schreef: Le Willis. Een opera die de net afgestudeerde Puccini in een hoog tempo componeerde om te kunnen deelnemen aan een operacompetitie. Het werk bleef onopgemerkt bij de jury, maar de twee winnaars zouden niet de wereldcarrière maken die Puccini als één van de verliezers wel zou maken.

Door het lobbyen van de librettist Ferdinando Fontana, die de kwaliteiten van de jonge componist inzag, werden rijke en machtige Milanezen enthousiast van het werk. Dit mondde uit in een langdurig contract met de uitgever Giulio Ricordi en de eerste uitvoeringen van de opera in Milaan (Teatro del Verme). Al bij de première was de opera een succes. Het symfonische tussendeel diende twee keer herhaald te worden en twee andere delen werden eveneens gebisseerd.

Ricordi vroeg Puccini om de eenakter om te schrijven tot een versie met twee aktes, zodat het een avondvullende voorstelling kon worden. Dat laatste is het niet geworden: de nieuwe versie (die onder de naam Le Villi verderging) is met ongeveer 15 minuten meer muziek nog steeds slechts net iets meer dan een uur lang.

De inhoud van de opera veranderde niet. Voordat Roberto en Anna trouwen, moet Roberto op pad naar Mainz. Daar wordt hij verleidt door een courtisane en vergeet hij Anna. Uit verdriet sterft zij en verwordt tot een Willis, een vrouwelijke geest die het hart van overspelige mannen zodanig op hol brengt dat ze dansen tot ze er dood bij neervallen. Dat gebeurt dan ook aan het einde van de opera, waarmee Anna wraak heeft genomen op haar overspelige aanstaande.

De tweede versie kent wat opnames, waarvan de eerste (bij Sony, onder leiding van Maazel, met Scotto, Domingo en Nucci) nog steeds mijn absolute favoriet is. De eerste versie van de opera was nog niet eerder op plaat gebracht. Opera Rara heeft vanzelfsprekend de primeur.

Het resultaat is nogal wisselend. Om de opera van Puccini goed te leren kennen, zal ik te allen tijde de eerdergenoemde opname aanraden, maar om te horen hoe de opera ooit in ruwe vorm geschreven is, is dit een welkome aanvulling. De opname bevat overigens als appendix ook nog de muziek van de tweede versie van de opera.

Het Opera Rara-koor en het London Philharmonic Orchestra worden op een uitstekende wijze geleid door Sir Mark Elder, maar de solisten laten te wensen over. Sopraan Ermonela Jaho schitterde eerder in de opname van Zazà, maar als Anna klinkt ze vermoeid en in de hoogte schril. Toch zet ze de rol neer op een manier die we bij Puccini verwachten.

Arsen Soghomonyan heeft een frisse tenor, maar onvoldoende dramatiek in zijn stem om de rol van Roberto te dragen. De vader van Anna wordt vertolkt door bariton Brian Mulligan, bekend van twee recente producties bij De Nationale Opera (Madama Butterfly en Pelléas et Mélisande). Mulligan is niet uitgerust met een heldenbariton, die je nodig hebt voor deze rol. Zijn hoogte is schril en over de gehele linie klinkt zijn stem erg grauw. Voor mij verpest dat het meeste deze opname.