De Brits-Italiaanse tenor Freddie De Tommaso wijdt zijn debuut-cd Passione aan de grote tenoren uit het verleden. Stem, repertoire en uitvoering zijn op-en-top klassiek, de impliciete boodschap van het album is echter wat voorbarig.

Eens in de zoveel tijd schuiven de grote platenlabels een jonge, liefst Italiaanse tenor naar voren om in de voetsporen van legendes als Enrico Caruso en Luciano Pavarotti te treden. De nieuwe held presenteert zich met een cd vol klassieke hits, verpakt in verheerlijkend artwork. Alles hint dat dit toch wel echt een zanger van de buitencategorie is. Maar is een legende ooit legende geworden door zelf te roepen dat die een legende is?

Freddie De Tommaso – Brits-Italiaans, opgegroeid in Tunbridge Wells – linkt zichzelf met zijn cd Passione rechtstreeks aan de grootste tenoren van de twintigste eeuw. Hij draagt de cd op aan Franco Corelli, zijn idool, en het London Philharmonic Orchestra stoft arrangementen af die grote tenoren uit het verleden ook voor hun opnames gebruikten, in de hoop eenzelfde sentiment op te wekken. Te horen zijn beroemde stukken als ‘Ideale, ‘Mattinata’ en ‘Core ‘ngrato’, maar gelukkig ook wat noviteiten: Respighi’s ‘Nebbie’ (spannend!) en twee liederen van Puccini, voor het eerst georkestreerd.

Gezegd moet worden: De Tommaso heeft een strot waar je je pet wel voor afneemt. Het stempel ‘klassiek-Italiaans’ is niet overdreven. Zijn toon riekt naar het verleden, zijn zang is soepel en gesmeerd en zijn hoge noten legt hij ongekreukt in het orkestrale bed.

Soms is het mij echter te gepolijst, en te behaaglijk. Uiteindelijk wil je wat voelen, maar De Tommaso is zo smooth dat de echte emotie vaak achterwege blijft. Ik voel niet die zindering die ik bij helden als Corelli en Pavarotti wel voel.