Matinee bouwt belcantofeestje voor Miricioiù
De ZaterdagMatinee bouwde gistermiddag (20/3) een belcantofeestje voor Nelly Miricioiù, die 25 jaar geleden voor het eerst in de Matinee te horen was. Op het programma stond de onbekende opera Caterina Cornaro van Donizetti. Diepgaand was het niet, wel lekker onderhoudend.
De ZaterdagMatinee stond geheel in het teken van Nelly Miricioiù en haar jubileum. Dat was duidelijk te merken in de Grote Zaal van het Concertgebouw, waar een uitgelaten sfeer heerste. Miricioiù hoefde slechts het podium op te lopen of ze had haar eerste brava’s al te pakken.
Miricioiù mag je zo langzamerhand dan ook wel een icoon noemen van de Operaserie van de Matinee. De Roemeens-Engelse sopraan trad vanaf 1985 maar liefst zeventien keer op in de zaterdagse concertserie, met name in titels van Rossini en Donizetti.
Aan haar Donizetti-repertoire voegde ze zaterdag een nieuwe, voor velen onbekende rol toe: Caterina Cornaro, de vijftiende-eeuwse koningin van Cyprus die centraal staat in de opera. De Matinee voerde een nieuwe uitgave van het werk op, vervaardigd door Hans Schellevis.
Om eerlijk te zijn: ik vond het optreden van jarige jet Miricioiù niet heel erg imponerend. Zeker, de sopraan stond overtuigend en zelfverzekerd op het podium, maar ik vond dat ze haar personage weinig karakter gaf. Haar zang was agressief, met veel ‘glijwerk’ en gillerige uithalen die ik weinig vond toevoegen aan haar rol.
Daartegenover stonden enkele momenten vol schoonheid, bijvoorbeeld de passages waarin ze haar heerlijk rondzingend pianissimo liet horen. Toch had ik meer van haar verwacht.
Zeker als je het vergelijkt met de prestaties van de drie lage mannenstemmen. Nicola Alaimo voorop: de Italiaanse bariton gaf een fantastisch optreden in de rol van Lusignano, de koning van Cyprus en echtgenoot van Caterina. Hij wist met tal van expressieve middelen wél diepgang te bereiken.
Het ene moment was hij de heerser, gezongen met krachtige stem en werkelijk sublieme hoogte. Het andere moment was hij de lijdende echtgenoot, gezongen met een zeer ontroerend, ingetogen legato. Zijn romanza ‘Ah, non turbarti a questi accenti’ was weergaloos en kon op een zeer enthousiaste reactie van het publiek rekenen.
Fraai waren ook de vertolkingen van Mirco Palazzi (Mocenigo, de slechterik) en Károly Szemerédy (Caterina’s vader Andrea). Beide heren dompelden met hun reusachtige stemmen heel de zaal onder in verrukkelijke klanken.
Tenor Dario Schmunck, die was ingevlogen om John Osborn te vervangen in de rol van Gerardo, vond ik knap en geloofwaardig zijn partij zingen, maar hij was qua volume eigenlijk een maatje te klein om naast Miricioiù stand te houden.
De Radio Kamer Filharmonie en het Groot Omroepkoor gaven onder leiding van David Parry een levendige uitvoering van Donizetti’s muziek. Soms wat rommelig, maar over het geheel genomen heel pittig en energiek.
Een intense of meeslepende voorstelling vond ik het niet (wat wellicht ook aan het verhaal en de muziek van Donizetti lag). Het was eerder een leuk middagje belcanto, met een paar mooie ‘nummers’. Maar wat dan nog: het was een feestje en op een feestje is iedereen blij en tevreden. Dat bleek toen er na de slotnoot groots gejuich losbarstte.
De volgende voorstelling in de Operaserie van de ZaterdagMatinee is Ariane et Barbe-bleue van Paul Dukas, op zaterdag 1 mei. Zie voor meer informatie de website van de ZaterdagMatinee.
De auteur
9Reacties
Een aantal maanden geleden was ik gewezen op een opname van La Traviata met Miricioiù van de Chelsea opera group. Voor iemand die haar in haar gloriejaren heeft gehoord in het concertgebouw was het een enorme schok. Zeker ook in vergelijking met haar laatste optreden in de matinee.
Helaas heb ik zaterdag moeten constateren dat Miricioiù nog maar een schim is van pakweg 10 jaar geleden, zelfs in een vrij gemakkelijke rol als deze. Een ieder die zaterdagmiddag erbij was kan niets anders constateren bij een objectieve beluistering.
Ik hoop dat de matinee het wijze besluit neemt om Miricioiù niet meer voor een grote belacantorol terug uit te nodigen maar haar op gepaste wijze middels een mooie karakterrol afscheid laat nemen van het publiek van de matinee.
Ik was van tevoren een beetje huiverig voor wat Miricioiù zou afleveren – afgelopen zomer verving ze Deborah Voigt in Tosca in Londen, en dat was tot de laatste akte eigenlijk slecht aan te horen met hier en daar een paar flink pijnlijke missers. Extra zout in de wond was dat bijna alle andere voorstellingen overgenomen werden door Gheorghiu.
Maar ja, een nieuwe ronde, nieuwe kansen: en het viel me eigenlijk alleszins mee. Vooral de zachtere stukken deed ze prachtig, maar de cabaletta’s klonken wel een beetje gezwoegd met hier en daar een onprettige gil. In de zaal wist ze me toch wel mee te voeren, maar thuis terug luisterend via uitzending gemist werd ik toch gegrepen door een gevoel van teleurstelling.
Van de mannen, en dan doel ik met name op Alaimo en Palazzi, was ik stukken meer onder de indruk!
Het optreden van Miricoiù was voor mij ook teleurstellend. Je kon duidelijk horen dat zij helaas op haar retour is. Als Kees Vlaardingerbroek en Mauricio Fernandez verstandig zijn nodigen zij haar niet meer uit voor de ZaterdagMatinee. Het optreden van Alaimo was wat mij betreft indrukwekkend.
Overigens vind ik het merkwaardig dat Peter van der Lint van Trouw in zijn recensie vol lof was voor Miricoiù. Ook een mening…
Peter van der Lint heeft een deel van het programmaboekje geschreven. Misschien verklaart dat iets.
Ja het is jammer maar aan alles komt een eind,
Miriciou is niet meer wat het is geweest,maar dat wisten we al.
Nu er volgend seizoen niets ophet programma staat,ben ik bang dat dit de laatste keer was dat we van haar hebben kunnen genieten.
Laat haar terug komen ,niet telang wachten ,voor een afscheidsconcert met een aangepast programma,want een waardig afscheid verdient deze vrouw toch zeker wel.Wat hebben we genoten van deze stem.
Maak een mooi album van deze Miriciou met vele hoogtepunten van de Matinee concerten met haar,zitten juweeltjes bij.
Vraag me af waarom er toch al zo weinig is van haar.
Doe daar eens wat aan!!!!!!!!.
Sinds ik haar voor het eerst heb gehoord, via de radio in “Mefistofele” in Amsterdam, nu ca 25 jaar geleden, ben ik een enorme fan van Nelly Miricioiù. Tijdens een recital op 1 november 2008 in de Nieuwe Kerk in Den Haag was “alles” er nog. Tijdens een concert in De Harmonie in Leeuwarden op 4 oktober 2009 meende ik voor het eerst in hoge ff-passages een wat wijd geworden vibrato te horen. De berichten over haar invalbeurt in “Tosca” afgelopen najaar in London waren nogal wisselend. Wetende, dat de diva eind deze maand 58 wordt, hield ik wel een beetje mijn hart vast voor haar optreden van 20 maart jl. in “Caterina Cornaro” in Amsterdam. Of het nu kwam door het klimmen der jaren of doordat ze haar dag niet had of door de niet zo sterke opera of door een combinatie hiervan weet ik niet, maar feit is, dat de zangeres afgelopen zaterdag onder haar normale niveau is gebleven. Nu werd ze ook verre van geholpen door de dirigent David Parry, die het orkest nogal grof en vooral luid liet spelen. Haar op grond van dit optreden al direct volledig afschrijven, zoals sommige commentatoren doen, gaat me vooralsnog wat te ver.
Het is opvallend, dat alleen Pieter K. de Haan de slechte prestaties van de dirigent David Parry durft te vermelden.
Alles wat deze man presteerde was hard en grof en als er nou iets is wat een Donizetti opera doet mislukken, dan is het de manier van dirigeren, alsof je met Vedi’s Nabucco bezig bent. Donizetti is kwetsbaarder dan de jonge Verdi. De langzame cantilenes van Miricioiù waren ook deze middag weer wonderschoon en absoluut rijk geïnterpreteerd, maar zodra er een cabaletta werd ingezet, vond Parry het nodig om het orkest op orkaankracht te laten spelen en zodoende de sopraan, maar zeker ook de tenor te doen verzuipen in dit geweld.
De finale van de eerste akte met het stretta ‘Va fellon di questa terra’ ging hierdoor ondanks al die andere fantastische zangers, geheel de mist in.
Dat Nelly Miricioiù aan het einde van haar illustere carriere zou zijn is wel erg bout gesteld. Vanaf haar eerste concert in 1985 tot en met deze laatste prestatie hebben wij in Amsterdam een wereldster aan het operafirmament zien schitteren, die nu dan misschien wel een beetje minder flonkert dan vroeger, maar nog jaren een plaats verdient op het podium van het Concertgebouw.
Hans van Verseveld
Het orkestgeweld deed de voorstelling inderdaad ook geen goed (Frits van der Waa wijst daar ook op in de recensie in de Volkskrant), alhoewel ik zo helemaal vooraan in het midden zat dat ik daar misschien relatief minder last van had.
Ik zou Miricioiù nog zeker niet volledig willen afschrijven: zoals ik al zei – in de zaal kreeg ze me helemaal mee, onder andere door de manier waarop ze toch met het publiek weet te communiceren en de ‘stage presence’ die ze heeft. Ook in Covent Garden werd ik in de derde akte van Tosca vooral gegrepen door haar dramatisch talent – ik zat op het puntje van m’n stoel.
Wanneer de magie van de zaal weg is, blijft er helaas vocaal een uiterst wisselvalige prestatie staan, waarvan ik toch niet denk dat we Parry alleen de schuld kunnen geven.
Ik denk niet dat het aan ons is om haar met pensioen te sturen: het lijkt er sowieso al op dat ze haar optredens behoorlijk aan het afbouwen is. En zeker na zo’n lange verbintenis met het CG/de Zaterdagmatinee verdient ze een laatste knaller, misschien een iets bekendere opera dan Caterina Cornaro (ondanks dat ik erg houd van Donizetti dient het gezegd te worden dat het een beetje een B- of zelfs C-werk was van de goede man, met een zelfs voor 19e-eeuwse begrippen ontzettend ongeloofwaardig, ja misschien zelfs slecht, plot en libretto), of misschien een concert dat ze volledig zelf mag invullen.
Op de website van Nelly Miricoiù valt te lezen, dat zij voor 2010 vooralsnog geen optredens meer heeft, terwijl voor 2011 slechts een concertante “Belisario” in Londen is voorzien. Dat doet vrezen, dat het einde van haar carrière in zicht is.