Op zaterdag 12 maart was er voor het eerst in lange tijd weer eens een opera in de bioscoop te zien, live vanuit de Metropolitan Opera. De eer in Nederland het spits te mogen afbijten was vergund aan Strauss’ Ariadne auf Naxos. Het werd een plezierige avond met uitnemende zang.

De productie van Elijah Moshinsky met decors en kostuums van Michael Yeargan is al bijna dertig jaar oud en dat is goed te zien, met name in de proloog, waar het toneel overbevolkt wordt door lakeien in livrei met grote pruiken en een stoet aan variétéartiesten die zogenaamd bij Zerbinetta’s troupe horen.

Gelukkig is de ‘Komponist’ van Isabel Leonard dermate herkenbaar aanwezig, in beeld en geluid, dat het personage niet ten onder gaat in het algehele pandemonium. Leonard zette hem neer als een lichtgeraakt, opgewonden standje met puberale neigingen, compleet met pruilerige gezichten. Een prima typering. De rol, die ze na afloop ‘chatty’ noemde wegens de overvloed aan gesprekstekst, was nieuw voor haar, maar ze wist uitstekend raad met het Duitse idioom. Qua zang was haar optreden zonder meer uitstekend, precies wat ik ervan had verwacht (feitelijk de voornaamste reden om ernaartoe te gaan).

Vuurwerkshow

Na de pauze zag het toneelbeeld er een stuk rustiger en moderner uit. Het was vrijwel leeg, met ter rechterzijde de suggestie van Ariadnes grot, zo nu en dan een rijdend theatertje à la Pagliacci en nog steeds die variétéartiesten, maar nu zonder al het huispersoneel. Fleurige kledij, met name van Zerbinetta, een fraai gewaad voor prinses Ariadne, compleet met een kroon die al sinds de jaren zestig in deze opera wordt gebruikt. ‘The stories it could tell…’

In de opera draait de zang vooral om Ariadne en Zerbinetta. Lise Davidsen gaf een schitterende vertolking van de titelrol, goed gedoseerd, nergens te luid en goed verstaanbaar. ‘Es gibt ein Reich’ werd beloond met een langdurige ovatie.

Na een vergeefse poging van Zerbinetta’s vier collega’s om Ariadne tot tenminste een glimlach te bewegen, neemt ze zelf het woord. Het eerste deel van haar aria richt Zerbinetta zich persoonlijk tot Ariadne, maar zodra ze over zichzelf begint te praten, trekt de prinses zich terug. Wat volgt, is feitelijk Zerbinetta’s voorbereide act, waarin ze zingt over haar omgang met de mannen in het algemeen en die in haar leven in het bijzonder. Dat is overigens exact volgens de oorspronkelijke regieaanwijzingen. Omdat ze nu geen publiek meer heeft, krijgt ze gezelschap van twee van haar mannen, die en passant meekrijgen dat ze kennelijk al eens tezelfdertijd haar ‘Liebhaber’ waren geweest.

Brenda Rae was prima op dreef in deze muzikale vuurwerkshow. Het echte vuurwerk, punkt neun Uhr, kon hierna alleen maar tegenvallen. Het is één van Rae’s lijfstukken en dat was duidelijk te horen en te zien.

Met die drie prima donna’s kon de voorstelling al niet meer stuk. Brandon Jovanovich wist zich mooi staande te houden als Bacchus. Goede bijdragen van de ondersteunende rollen completeerden het succes. Marek Janowski had de muzikale leiding.

De volgende bioscoopproductie van de Metropolitan Opera is Don Carlos op 26 maart. Zie voor meer informatie de website van de Met.