Er zijn concerten waar je na afloop ook zelf vrolijk neuriënd en (zachtjes) zingend naar huis gaat, blij en geïnspireerd door de gehoorde muziek én het enthousiasme van uitvoerders. Het recital van Josefien en Charlotte Stoppelenburg in de Geelvinck Muziek in Musea– serie in het Amsterdamse Luther Museum, was een van die muzikale feesten die je als luisteraar nog lang bijblijven.

In hun gevarieerde programma met de aria’s, duetten en liederen van Haydn tot Saint-Saëns, vonden de zussen het perfecte evenwicht tussen ernstige en komische elementen en lieten niet alleen hun vocale mogelijkheden zien, maar ook een niet gering acteertalent.

Beide zussen zijn in het bezit van mooie en krachtige stemmen en een sterke artistieke uitstraling, die hen in staat stelt om in een mum van tijd een boeiende uitvoering neer te zetten. Ze zingen, lopen door de zaal, spreken het publiek aan, lichten de teksten toe en maken de luisteraars zo een deel van het verhaal dat ze vertellen zodat het publiek zich meteen betrokken voelt bij alles wat er op het podium gebeurt.

Deze betrokkenheid wordt ook vergroot door de aandacht van de zangeressen voor de taal en verstaanbaarheid van de gezongen teksten. Geen klinker of medeklinker gaat bij hen verloren; de uitspraak, het plaatsen van accenten en de frasering zijn voorbeeldig. Alle woorden, ongeacht de taal, klinken duidelijk en helder en komen rechtstreeks vanuit het hart.

Voor dit Amsterdamse concert koos de sopraan Josephine Stoppelenburg opvallende karaktervolle aria’s, vol uiteenlopende emoties. Haar heldere en emotioneel geladen stem klonk steeds groter en opener in een dramatische ´Misera me´ uit Joseph Haydns Scena di Berenice. Een andere, nog veeleisender aria ´Bel raggio Lusighier´ uit Semiramide van Gioachino Rossini bood deze virtuoze sopraan opnieuw de kans om haar technische mogelijkheden te demonstreren.

In de beroemde ‘Juwelenaria’ uit de derde acte van de opera Faust van Charles Gounod kostte Josefien geen moeite om een vrolijke Marguèrite neer te zetten. In deze karaktervolle en voor een sopraan zeer aantrekkelijke aria ´Ah! Je ris de me voir si belle en ce miroir´ was zij charmant, gracieus en mooi helder in de hoogte. Een geheel andere kleuring kreeg haar stem in’ L’amour oyseau’ uit de cyclus Cinq poèmes de Ronsard van Camille Saint-Saëns. Ze was blij, verontwaardigd, triest en opgewekt, – alles was mogelijk voor haar dankzij de levendige mimiek, expressieve gestes en een geweldige podiumuitstraling.

In haar niet minder dramatische aria’s en liederen maakte de mezzosopraan/alt Charlotte Stoppelenburg een zeer goed gebruik van het grote dynamische bereik van haar stem, van een gefluisterd woord tot een krachtige uitroep. Met haar uitvoering van ´Ah, che morir vorei ´uit Haydns Arianna a Naxos en ´Fac ut Pertem´ uit Rossini’s  Stabat mater liet de zangeres zien hoe rijk aan klanknuancen en emotioneel gekleurd haar stem kan zijn.

Ze klonk mooi vol, rond en warm in Gabriel Fauré’s ´Après un rêve´, maar haar stem kreeg zelfs nog extra warmte en diepte in de verleidelijke aria ´Mon cœur s’ouvre à ta voix´ uit de tweede acte van Saint-Saëns opera Samson en Dalila. Het was duidelijk te horen hoe wendbaar, maar ook stabiel en gelijkmatig haar stem is, van de allerlaagste tot allerhoogste noten.

Duetten van twee zussen

De stemmen van de zussen bleken ook heel mooi met elkaar te mengen. Tussen de solostukken door bundelden ze hun krachten en vulden elkaar uitstekend aan in een vurige ´El Desdichado´ van Saint-Saëns, een lyrische barcarolle ´Die Meere´en de flitsende ´Die Schwestern´ uit Johannes Brahms’ respectievelijke Drei Duetten op.20 en Vier Duetten op.61.

Het afsluitende duet ‘Nein, das ist wirklich doch zu Keck’ uit Die Lustigen Weiber von Windsor van Otto Nicolai vormde het onbetwiste hoogtepunt van het programma dat op zich al vol was met muzikale hoogtepunten. Josefien en Charlotte klonken hier in één woord fantastisch als Frau Fluth en Frau Reich. In dit komische duet van de vrolijke vrouwtjes van Windsor kon het publiek opnieuw genieten van de weergaloze combinatie van vocaal meesterschap en acteertalent van beide zussen.

Orgel

In dit effectvolle, theatrale en mooi samengestelde programma was ook plaats voor instrumentale muziek. Hoewel de pianist/organist Stephen Alltop al meer dan genoeg werk had aan zijn virtuoze pianopartijen van Haydn, Gounod en Saint-Saëns, die hij op de Weense Strecher-fortepiano uit 1867 speelde, voegde hij nog een solistische bijdrage toe met de orgelmuziek van Johan Wagenaar en Felix Mendelssohn-Bartholdy.

De zeer goed gekozen Wagenaars ‘Andante (In ouden stijl)’ en Mendelssohns Eerste Orgelsonate pasten zowel bij het Flaes-orgel (1873) als bij het dramatische, effectvolle en klankrijke programma, dat in zijn geheel alleen maar complimenten verdient en voor herhaling in meerdere zalen vatbaar is.

Verder lezen, luisteren en kijken

In het Luther Museum zong Charlotte Stoppelenburg ‘Fuc ut pertem’ uit Rossini’s Stabat Mater en een aria van Joseph Haydn. Hier een combinatie van beiden: een aria uit het Stabat Mater van Joseph Haydn, ‘Fuc me vere’.

Josefien Stoppelenburg en pianist Stephen Alltop in de ‘Juwelen-aria’ uit Faust van Gounod.

Het Luther Museum was de locatie in 2021 van L’Heure espagnole in het Amsterdamse Grachtenfestival.