Het is happen naar adem in de reprise van Turandot bij De Nederlandse Opera. Maestro Yannick Nézet-Séguin stuwt het Rotterdams Philharmonisch Orkest naar overweldigende hoogten en de cast is ronduit formidabel, met in het middelpunt Lise Lindstrom als een memorabele ijsprinses.

De roem was Yannick Nézet-Séguin al vooruit gesneld. De jonge Canadese dirigent heeft als nieuwe chef van het Rotterdams Philharmonisch Orkest de afgelopen tijd veel lof geoogst en hij kreeg nog niet zo lang geleden internationale bewondering vanwege zijn debuut bij de Metropolitan Opera.

Ik had dus hoge verwachtingen van zijn tweede optreden bij De Nederlandse Opera (DNO), de herneming van Puccini’s Turandot. Verwachtingen die hij met speels gemak overtrof. Natuurlijk, het aandeel van koor en cast in het succes van deze productie mag niet weggewimpeld worden, maar het was voor allen Nézet-Séguin die me aan m’n stoel nagelde.

De maestro haalde alle kracht en kleur uit de partituur van Puccini. Dat deed hij met een vuur en fanatisme waar de vonken vanaf sprongen. De zaal in, maar ook het toneel op. De hele tweede akte hield ik mijn adem in, terwijl de dirigent met gevoel voor effect en veel finesse het verhaal onverminderd spannend hield.

De voorstelling had twee pauzes en dat was ook wel nodig. Na een uur moest je simpelweg even op adem komen voordat Nézet-Séguin je weer geheel in beslag nam met zijn stokje. Wat een voorrecht dat deze man zoveel in ons landje actief is.

De andere dirigent die betrokken was bij de productie – koorleider Martin Wright – verdient eveneens de grootste lof. Wat hij met het DNO-koor presteerde, was niet uitstekend (zoals doorgaans het geval) maar meer dan dat. Het koor overrompelde je met haar orkaankracht, zonder ook maar een moment lelijk van klank te worden. Het zat vol leven en emotie. Het was allesbehalve een anoniem Chinees volk, het was een volk met een ziel.

De cast droeg zoals gezegd ook een duit bij aan de muzikale pracht van de avond. Lise Lindstrom verblufte me in de titelrol. De omvang van haar stem is gigantisch – een plaag voor wie niet tegen kippenvel kan. Kwam dat geluid uit dat ranke modellenlichaampje?

Wat ze met dat unieke instrument deed, was minstens even bewonderenswaardig. ‘Het ijs dat vuur geeft’, zong ze ergens als typering van haarzelf. En dat was ze. Vurig, harteloos, doordringend, verheven boven alles en iedereen. En toch ook menselijk, want heel geleidelijk ontdooide ze (iets dat ook heel goed geregisseerd werd).

In de vertolking die Lance Ryan gaf van Calaf kon ik me minder vinden. De juiste stem had hij zeker, met veel kracht en hoge noten om u tegen te zeggen. De manier waarop hij een onverschrokken macho probeerde te zingen, vond ik echter minder geslaagd. Hij zong vrij nasaal, egaal en soms overdreven glijdend. Wat meer gevoel en temperament in zijn zang had ik mooier gevonden.

Zijn vader Timur en diens slavin Liù konden daarentegen rekenen op uitmuntende vertolkingen van respectievelijk Mario Luperi en Ana María Martínez. Beide zongen met warme, innemende stem en vormden zo mooi de sympathieke, lijdende karakters uit de opera. Liù’s dood was ontroerend, de klaagzang van Timur daarna eveneens.

De drie ministers Ping, Pang en Pong werden grappig en geraffineerd gezongen door Angelo Veccia, Roberto Covatta en Carlo Bosi en de kleinere rollen werden verder stuk voor stuk prima ingevuld.

Regisseur Nikolaus Lehnhoff (die eerder dit seizoen al bij DNO te zien was met de enthousiast ontvangen La fanciulla del West) gaf de muziek ruim baan in zijn enscenering. Hij bracht de opera als een soort mysterieus sprookje, intelligent uitgedacht en niet wars van knipogen en glimlachen. Heerlijk hoe fantasierijk, slim en bovenal rechttoe rechtaan de Duitser opera’s kan vertellen.

Het in 2001 door Luciano Berio gecomponeerde nieuwe einde aan de door Puccini onvoltooide opera vond ik matig. Het was mij te druk en het miste die samenbindende kracht die de eerste twee akten zonder ophouden voortstuwt.

Vergeleken met de tweede akte – voor mij het absolute hoogtepunt van de avond – was het minder intens en ingrijpend, terwijl het daar juist op aankomt in de finale. Maar eigenlijk is dat een kleinigheid, want alleen al die sublieme tweede akte maakt een bezoek meer dan waard.

Turandot is tot en met 30 mei nog zeven keer te zien in Het Muziektheater. Zie voor meer informatie de website van De Nederlandse Opera.