Op 5 mei overleed Giulietta Simionato, vlak voor haar honderdste verjaardag. Daarmee verloor de operawereld één van de grootste mezzosopranen van de twintigste eeuw. Drie operaliefhebbers halen herinneringen aan haar op. ,,Ze was één en al glimlach en hartelijkheid.”

Fred Lingen, al vele decennia operaliefhebber in Amsterdam
,,Ik heb haar in Amsterdam twee keer gezien tijdens het Holland Festival, in 1954 en 1955. Ze zong de hoofdrollen in L’Italiana in Algeri en La Cenerentola, in producties die van de Scala kwamen. Ik heb alle voorstellingen gezien, ook al moest ik daar uren voor in de rij staan, ook ’s nachts.

Ik weet nog dat we woest enthousiast waren. Ze had een zeer persoonlijk, direct herkenbaar timbre. Je wist direct: dat is ‘mevrouw Sim’ (zo noemden we haar).

Ze had ook heel veel humor, wat natuurlijk goed past bij die Rossini-rollen. Ze had soms aan één knipoog genoeg. Ik denk dat zij één van de zangers was die de ‘Rossini-renaissance’ na de oorlog in beweging zette.

Na een voorstelling nam één van mijn relaties me mee naar haar kleedkamer. Ze was nog kleiner dan ze op het toneel leek, maar ze was één en al glimlach en hartelijkheid. Ik kreeg een prachtige, ondertekende foto van haar. Ik kon geen woord Italiaans, dus het enige dat ik kon zeggen, was ‘grazie’. Terwijl ik telkens weer ‘grazie’ zei, liep ik achterwaarts de kleedkamer uit. Ik durfde haar niet mijn rug toe te keren!

Later, toen ik begon te reizen, heb ik haar nog gezien als Eboli in Don Carlo in Wenen en als Azucena in Il Trovatore in Salzburg. Voor mij is ze echt een instituut geweest.”

Hans van Verseveld, operakenner en –liefhebber uit Amsterdam
,,Ik weet niet meer van haar dan wat er staat in de Engelse vertaling van het Italiaanse boek over haar, dat ik in de kast heb staan. Maar voor mij was ze de onvolprezen, grandioze, nooit teleurstellende partner van alle grote sopranen van haar tijd: Norma met Callas, Gencer, Sutherland en nog veel meer beroemdheden, Semiramide met Sutherland, Gli Ugonotti met diezelfde sopraan en de tenor Franco Corelli…

Ze zong ook hele series Anna Bolena’s met Maria Callas en Leyla Gencer. Ze zong alle grote Verdi-mezzorollen met iedere denkbare zanger uit haar lange carrière, die in 1932 begon met Cavalleria Rusticana in de rol van Lola. In 1938 zong ze de partij van Mamma Lucia in dezelfde opera en ten slotte in 1948 de rol van Santuzza. Bij mijn weten is ze één van de weinige zangeressen die alle drie de vrouwenrollen in de Cavalleria heeft gezongen.

Er is een ongekende hoeveelheid opnamen in omloop, zowel studio als live. Nooit, maar dan ook nooit mankeert er iets aan en misschien is dat ook wel een beetje het probleem – een probleem dat ik ook bij Plácido Domingo heb. Het is altijd zó volmaakt dat je op voorhand weet hoe het gaat klinken. Moeiteloos en daarom ook een beetje zonder verrassing. Verder zijn mezzo’s zelden in schandalen verwikkeld, dus dat scoort ook niet bepaald…

Als ik één opname uit zou mogen kiezen, moet ik absoluut de Adriana Lecouvreur van 28 november 1959 noemen uit Napels, met een ‘supertopcast’ van Magda Olivero als Adriana, Franco Corelli als Maurizio, Ettore Bastianini als Michonnet en Simionato als de Prinses van Bouillon.

Haar ‘Accerba volutà, dolce tottura’ is werkelijk onvergetelijk; daar kan mevrouw Obraztsova met haar wansmakelijke, stijlloze geloei op de Sony-Adriana nog een behoorlijke punt aan zuigen.

Jammer dat Giulietta Simionato vlak voor haar honderdste verjaardag is gestorven, anders had ze samen met haar leeftijdsgenoot Magda Olivero nog even na kunnen babbelen over die Adriana van 51 jaar geleden. Dat waren nog eens tijden!”

Ed Rosen, operaliefhebber en eigenaar van Premiere Opera
,,Ik zag Simionato voor het eerst in wat volgens mij haar debuut bij de Metropolitan Opera was. Het was de openingsavond van Il Trovatore in de herft van 1959. De cast bestond uit Stella, Simionato, Bergonzi en Warren. Ik had ze allemaal gehoord, behalve Simionato.

Haar eerste entree was de aria ‘Stride la vampa’ en ik was direct ingenomen door de schoonheid en de omvang van haar stem, en haar ongelofelijke borststem. Haar hele optreden was fascinerend op alle gebieden en ik geloof dat ze die avond de show stal. Net als alle andere keren dat ik haar hoorde zingen.

Haar eerste Santuzza in Cavalleria Rusticana bij de Metropolitan Opera vond iets later plaats en blijft voor mij de beste Santuzza die ik ooit gezien heb. Sterker nog, ze was de norm van iedere rol die ik haar zag zingen: Azucena, Santuzza en Amneris.

Ze was een kleine vrouw, maar haar stem was één van de grootste die je je voor kon stellen – in welk register ook. Ze kon zacht zingen, hard zingen en alles ertussenin en dat allemaal met de beste projectie.

Haar laatste rol bij de Met, Rosina in Il Barbiere di Siviglia, zag ik ook. Wederom was ze simpelweg geweldig.

Voor mij was ze samen met Stignani de grootste mezzo van de twintigste eeuw – al hoorde ik Stignani jammer genoeg nooit live. Ik ben bevoorrecht dat ik de grote Simionato vele malen mocht horen en het genoegen had haar diverse keren te ontmoeten. Ze was een heerlijk persoon in alle opzichten.”

Heeft u ook herinneringen aan Giulietta Simionato? Schroom niet ze hieronder te delen.