Die Zauberflöte een scherpe wake-up call.
Aaike Nortier (19 jaar) studeert zang aan ArtEZ in Zwolle en schreef vorig jaar een blog over haar belevenissen tijdens een zangconcours in Zagreb. Op 11 juni ging ze voor Place de l’Opera voor het eerst als recensent op pad. In Amare in Den Haag zag Aaike de première van een nieuwe productie van Opera2Day in samenwerking met de Theater Alliantie van Mozarts Die Zauberflöte, The Next Generation. Het is productie op een nieuw Nederlands libretto van Frans van Deursen, in de regie van Theu Boermans en de muziek is bewerkt door Max Knigge.
Deze voorstelling van Mozarts Die Zauberflöte is een afspiegeling van een mogelijke alternatieve, dystopische toekomst waarin veel politieke problemen die we nu in de wereld ervaren aan de kaak worden gesteld. De door Theu Boermans vernuftig vertaalde tekst beeldt heftige projecties van seksisme, LHBTI-haat en vrouwonvriendelijkheid uit, maar op zo’n herkenbare manier gebracht dat het naast pijnlijk, ook zeer geestig is. De reacties van het publiek klonken op deze momenten echter eerder als het zenuwachtige weglachen van een herkenbaar probleem. Op allerlei manieren zat deze voorstelling vol met toespelingen, zowel zeer duidelijk gemaakte, als enigszins subtiele. Deze duidelijke komische noot en de fusie van zang, spel en een kloppende verhaallijn maakt de voorstelling zeer toegankelijk voor jong en oud, kenners en niet-kenners.
Dat tenor Roman Brasser van alle markten thuis is, blijkt maar weer uit zijn glanzende optreden als Tamino. De lichte en breekbare zang van Sofie Ferri bleek eveneens erg goed te passen bij de rol van Pamina. Ik moet zeggen dat ik persoonlijk vaak sceptisch ben over het casten van niet-klassiek geschoolde zangers in dit soort vocaal-technisch uitdagende operarollen, maar Brasser en Ferri hebben mijn vooroordelen op de juiste manier weggenomen.
Komische noot
Jasper van Hofwegen bleek perfect gecast als de vogelvanger Papageno, dé komische noot in deze bewerking. De voorstelling zit al vol zat met hilarische innuendos en verwijzingen, maar van Hofwegen deed er nog een schepje bovenop in zijn interacties met zowel zijn tegenspelers als met dirigent Hernán Schvartzman. Dominique Woerdings wist op een zeer geestige manier te voorkomen dat ze als Papagena overstemd werd door Van Hofwegen, niet alleen door zijn plat Amsterdamse accent over te nemen, maar ook door niet bang te zijn wat minder zuiver te zingen. In hun duet (“Pa-pa-pa”) bleken ze aan elkaar gewaagd.
Opendoekjes
Svenja Gabler wist als Koningin van de Nacht, ondanks één keer moeite te hebben met de climax in de bekende aria ‘Der Hölle Rache’, het publiek toch zó te betoveren dat ze in haar schaarse aanwezigheid op het podium twee keer een open doekje veroorzaakte (en zéér verdiend; weinigen zullen het haar na doen op zo’n lichte wijze door de ingewikkelde passages en coloraturen te komen). Haar handlangers, de drie ‘amazones’ (1e amazone: Maartje Rammeloo, 2e amazone: Lucie van Ree, 3e amazone: Ingeborg Bröcheler), mengden fantastisch met elkaar en zorgden al vanaf hun eerste samenzang op het podium voor het échte klassieke gevoel van de opera, wat deze voorstelling soms dreigde te verliezen.
Contrast
Waar de voorstelling op het eerste gezicht erg luchtig leek, werd dit sterk gecontrasteerd met Mike Reus’ optreden als Monostatos, die keer op keer op zeer intimiderende wijze in de scenes dat hij zei Pamina te willen verkrachten, het podium haast wist om te toveren in een heuse ‘crime scene’. Zijn excessieve gebruik van straattaal, waarvan hij zelf mogelijk voor de helft niet wist wat het betekende, gaf dan weer een zucht van verlichting in de zaal en veranderde het publiek in een kostelijk lachende kluit van mensen. ‘Sarastro’ Huub Claessens wist de hele zaal tussen de vele lachsalvo’s door keer op keer muis- en muisstil te krijgen met zijn warme en diepe klank.
De première van deze nieuwe samenwerking tussen Opera2Day en Theateralliantie (na Amadeus, 2019) blijkt wederom zeer succesvol en belooft veel goeds voor de toekomst van dit type voorstelling. LUDWIG, het orkest dat deze serie voorstellingen begeleidt, is de perfecte muzikale partner voor deze Zauberflöte. De voorstelling is een echte aanrader voor zowel operaliefhebbers als voor mensen die niet zo veel affiniteit hebben met opera als ‘zogenaamd’ klassiek genre.
Die Zauberflöte- The Next generation is nog te zien tot en met 3 december. Hier de gehele speeltlijst
Verder lezen, kijken en luisteren
In 2019 schreef François van den Anker over Amadeus.
DNOA maaktin 2022 een productie van Die Zauberflöte in het originele Duits.
en ook De Nederlandse Reisopera bracht eerder in 2023 Mozarts Zauberflöte, dit keer semi-scenisch.
Thomas Oliemans maakte zijn Met debuut als Papageno.
De auteur
