Liza Vjera Lozica is een Nederlandse mezzo sopraan aan het begin van haar internationale carrière. Deze zomer doet ze mee aan het Young Artists Program van de Salzburger Festspiele. Dat programma bestaat al vijftien jaar en wordt volledig door het Festival gefinancierd. Liza houdt een blog bij voor ons.

Hier is het tweede verslag uit Salzburg.

1, 2, cha, cha, cha

De derde week van mijn tijd in Salzburg is alweer bijna om! Weken vol prachtige, spannende en leerzame momenten. Momenten van mindfulness tijdens de lessen van Allison Cook, die me leerde meer los te laten. Van zanglessen door Michelle Wegwart, die me onder andere wees op mijn eigen intuïtie en hoe die te blijven volgen. Maar ook het artiestendiner van het festival, waar vele prachtige zangers bij aanwezig waren. Of het moment dat Gerald Finley en Lea Desandre met een hamer een kraantje in een biervat sloegen, schijnbaar een traditie in Oostenrijk. Of Simon Keenlyside die met in de ene hand een bierpul en in de andere een grote pretzel rustig staat te kletsen. En ik denk alleen maar: wauw. Dat ik hier mag zijn! De andere Young Artists die na wat Dutch courage een praatje aanknoopten met hun helden. Dat ik dit vervolgens net niet durfde is dan weer ironisch…

Uiteraard waren het ook weken van repeteren, repeteren en nog eens repeteren. Maar ook ons eerste concert met het YSP team in de grote zaal van het Mozarteum. Geweldige uitdagingen, die ook zenuwachtige vlinders in mijn buik veroorzaakten.

Ik ben iemand die streng is voor zichzelf, misschien zelfs tè. Het paradoxale hiervan is dat dit soms dusdanig groot wordt dat het verlammend werkt en passiviteit uitlokt. En terwijl de vermoeidheid er langzaam insluipt, sluipen de bekende twijfelingen geniepig mee.

Patroon

Tsja, en nu ben ik onderdeel van een programma waar weglopen geen optie is. Dat levert mij wel één groot cadeau op, namelijk het ontdekken van mijn eigen patroon. Dat patroon ziet er als volgt uit.

1. Tijdens een repetitie of les ‘klikt’ er iets, iets wat ik moeilijk vond is gemakkelijker geworden. Vol goede moed stap ik de coaching uit en denk: ik kan dit, hoezee en hoera! Nooit meer obstakels! Vanaf nu is alles smooth sailing!
2. Mijn ‘faalangstdraak’ vindt dit een perfect moment voor een eerste offensief. Staat rustig op, pakt de megafoon en roept net iets te hard: ‘Maar dan mag je het nu dus niet meer verpesten!’. Krampachtig probeer ik het allemaal ontzettend niét fout te doen, met als gevolg dat dit uiteraard wel gebeurt.
3. Ik ga op mijn giechel en word een tikkeltje dramatisch. Dorabella, eat your heart out. ‘Ik kan niks, dit was een fout, ik laat me omscholen, ik word timmerman, dit was het, tabee.’ Ik schrijf meerdere wanhopige epistels naar moeder, liefde en zussen.
4. Na heel veel opbeurende woorden herpak ik mezelf en ga verder.
5. Ik constateer dat het allemaal toch wel meevalt en ga terug naar stap één.

   

    

Cha cha cha

Vermoeiend, hè? Een soort ontwikkeling-chachacha. Een stap vooruit, nog een stap vooruit, en drie stappen terug. Eén, twee, cha cha cha. (Gaat die dans eigenlijk zo?)

Maar dan komen we bij het moment waar ik in elk proces het meest naar uitkijk: we gaan het theater in.  Een theater voelt altijd weer als thuiskomen, ongeacht de stad of het land. Een theater ruikt overal hetzelfde. De lampen schijnen hetzelfde. De stoelen, de sfeer, de geluiden en kleuren, het is allemaal zo herkenbaar en vertrouwd. De lichten in de zaal gaan uit en we mogen spelen. Ik kom tot rust. Mijn fantasie kan gaan stromen, ik ben in het verhaal en (ja, ze zegt het echt) kan plezier gaan maken.

‘Weet je wel zeker dat je dit kan?’, begint mijn faalangstdraak aan zijn eerste zet. Hij heeft zijn andere onzekerheidspijlen al in de aanslag… ‘Wacht jij maar even’, denk ik, ‘ik herken dit al. Dit is namelijk stap 2. Je kunt de boom in!!’. Ik adem rustig in en uit, dirigeer mijn concentratie terug naar de voorstelling en ga lekker verder met plezier maken. Take that, Faalangstdraak.

Verder lezen, luisteren en kijken

Blog deel I, Bloody Nervous

cha cha cha instructies

Liza zingt Mozart