Met een knap decor, raak getypeerde personages en een jolige boventitelaar heeft Opera Zuid een overtuigende Le nozze di Figaro neergezet. Vlot, luchtig en zeker grappig. Wel jammer dat sommige rollen nogal licht gecast zijn.

Nadat De Nederlandse Opera eerder dit jaar Le nozze di Figaro in de showroom van een autodealer liet afspelen, heeft ook Opera Zuid ervoor gekozen om Mozarts meesterwerk modern te verpakken, inclusief mobieltjes, modieuze pakken en een kettingzaag.

Het probleem dat ik met dergelijke ensceneringen heb, is dat het basisgegeven van de opera geen hout meer snijdt. Een graaf geeft het recht op om met het kamermeisje van zijn vrouw het bed in te duiken voordat ze trouwt met zijn bediende, maar krijgt later toch spijt van die grootmoedige actie. Een verhaal van vandaag de dag?

Maar als je dat even vergeet, is de regie van Sybrand van der Werf, Nynke van den Bergh, Robin Coops en Ilmer Rozendaal een knap staaltje werk. Geholpen door het prachtige, zeer functionele decor van Herbert Janse houden ze de vaart er lekker in. Bovendien typeren ze de verschillende personages op rake wijze en halen ze heel wat grappen uit.

Grappen worden er ook gemaakt in de boventiteling. En niet zo’n beetje ook. De boventitelaar heeft het libretto van Lorenzo da Ponte zeer vrij vertaald. Zo vrij dat er soms gewoon totaal iets anders valt te lezen. De tekst is in feite herschreven, maar dan zonder het Italiaans aan te passen. Het camoufleert slim de inconsequenties tussen de regie en het libretto, maar juist dat maakt het bedenkelijk.

De verschillende solisten passen prima bij hun rollen. Ze acteren overtuigend en vormen samen een sprankelende groep, niet onbelangrijk bij Mozart.

Qua zang ben ik minder enthousiast. Ik mis de zwaardere stemmen. Tot aan de graaf en gravin toe zijn de partijen bezet door lichter gekleurde stemmen. De zang blijft zo, over het geheel genomen, in het midden hangen. De uitersten ontbreken, terwijl dat de muziek van Mozart juist kleurrijk en levendig maakt.

Ik zou bijvoorbeeld een zwaardere sopraan als gravin hebben gekozen dan Johanni van Oostrum, hoe doorleefd ze haar aria’s ook probeert te brengen. Willem de Vries is als graaf geloofwaardiger, met dank aan zijn acteerwerk en de regie, maar van hem hoef je ook geen zwaar geschut te verwachten.

Prima gecast vind ik daarentegen Martijn Sanders als Figaro. Hij heeft de look, de uitstraling en de levenslustige zang. Hetzelfde geldt voor Karin Strobos, die na haar vertolking van Hans in Hans en Grietje wederom laat zien prima uit te voeten te kunnen met een jongensrol.

Erg goed vind ik het optreden van Mark Omvlee als Don Basilio en Don Curzio. Hij stemt zijn zang perfect af op zijn beide rolletjes, met een komisch, overtuigend resultaat.

Het Brabants Orkest draagt onder leiding van Dirk Vermeulen prima bij aan de vaart van het verhaal. Soms is de balans met het toneel even zoek (zowel in tempi als in dynamiek), maar het remt de energieke regie en de enthousiaste solisten niet af.