De BBC plaatste Christine Brewer onlangs in haar top 20 beste sopranen van de twintigste eeuw. Een blijk van grote waardering voor de Amerikaanse sopraan, die furore maakt met rollen van Strauss, Wagner en Britten. Een interview over het begin van haar carrière, Birgit Nilsson en Benjamin Britten.

Na een lange maand van vliegreizen van concerten naar recitals en recitals naar operavoorstellingen, heeft Christine Brewer eindelijk een ‘rustig’ weekje in haar huis nabij St. Louis, Missouri. Als trouw gelover in dagelijkse beweging is ze net teruggekeerd van een vroege ochtend zwemmen wanneer ik haar spreek.

Hoe kwam u in aanraking met zang?
,,Nadat ik mijn diploma muziekdocent had gehaald aan het McKendree College begon ik les te geven op een openbare school. Ik had nooit gedacht dat ik mijn brood zou verdienen als zangeres, maar ik nam wel zanglessen.

Ik kreeg een baantje in de kerk als zangeres en was een leidende zanger in het St. Louis Symphony Orchestra Chorus. Mijn stem was toen erg klein en licht, maar toen ik op mijn 28e een dochter kreeg, kwam daar veel verandering in. Ik was 33 toen ik de National Council Auditions van de Metropolitan Opera won, dus ik was zeker een laatbloeier.”

Wanneer begon u carrière te maken als zangeres?
,,Ik was de sopraansolist in de Church of St. Michael and St. George in St. Louis, een kerk waar diverse operamanagers lid van waren. Ook algemeen directeur Richard Gaddes van het Opera Theatre of Saint Louis bezocht de kerkdiensten als hij in de stad was.

Ik deed mee aan een competitie waar Gaddes jurylid was. Ik won niet, maar kreeg een paar dagen later een brief van hem met een paar honderd dollar erbij. Hij wilde er zeker van zijn dat ik het niet op zou geven, omdat hij dacht dat ik potentieel had. Hij schonk me daarom het bedrag dat ik anders zou hebben gekregen als ik won. En hij vroeg me om auditie te doen voor het koor van het operahuis van St. Louis.

Na verloop van tijd werd ik gevraagd als cover voor bepaalde solorollen en dirigenten als Stephen Lord en John Nelson begonnen me kleine rollen te geven. Op een gegeven moment vroeg Colin Graham me om Ellen Orford te zingen in Peter Grimes. Dat was de echte doorbraak voor me.”

Wat voor rol speelde Birgit Nilsson in uw carrière?
,,In 1988 deed ik mee aan een masterclass over liederen met haar in Washington, waarna ze me uitnodigde voor een programma van zes weken in Buekeburg, Duitsland. We waren daar met zes zangers en hadden dagelijks les.

Toen de BBC een paar van mijn concerten opnam, stuurde ik kopieën naar haar, waarna ze me haar kritiek terugstuurde.

Ik stuurde haar ook een cd van mijn eerste Isolde, die ik in Londen zong. Ik hoorde lange tijd niets van haar en dacht dat ze het misschien niks vond. Uiteindelijk kreeg ik echter een brief die begon met: ‘Frau Isolde!’ Daarna ging ze verder met te zeggen hoe erg ze van de opname genoten had. ‘Dit is jouw rol’, zei ze. ‘Je moet het zingen.’ En het klopt: de rol past me als een handschoen. Ik heb al de nodige Isoldes gezongen en er zitten er meer aan te komen.”

Wat zijn uw plannen voor deze zomer?
,,Deze zomer breng ik twee maanden door in Santa Fe waar ik Lady Billows zal zingen in Albert Herring. Het is één van mijn favoriete rollen. Ik ben gek op Brittens muziek, vanwege de manier warop hij echte, oprechte menselijkheid weet neer te zetten. Dat is ook waarom ik zo van Ellen Orford uit Peter Grimes houd. Ik denk dat dat één van de beste opera’s ooit is.

Albert Herring vind ik fraai omdat het me de kans geeft om mijn komische kant te laten zien. Ik denk dat ik een grappig persoon ben, omdat ik altijd de humor zie in dingen die me overkomen. Maar komedie is lastig, omdat de grens tussen wat grappig is en wat niet erg dun is.

In Santa Fe hebben we een geweldige regisseur, Paul Curran. Hij deed er eerder Peter Grimes. Hij is Schots en begrijpt Britten. Andrew Davis dirigeert, dus we hebben het beste van het beste.

Houdt u ervan om in uw moedertaal te zingen?
,,Ja, enorm. Ik denk ook dat jonge zangers moeten leren om goed in hun moedertaal te zingen. Ik hoor zo vaak jonge Amerikaanse zangers Engels zingen terwijl ik er geen woord van begrijp. Ik denk dat als je niet in je moedertaal kan zingen, dat er dan iets mis is.

Ik zing zelf vaak hele recitals met Amerikaanse en Engelse liederen. Mensen moeten weten dat we geweldige Engelstalige muziek hebben. Er is veel goede muziek beschikbaar, dus het is belangrijk om steeds naar nieuw werk te blijven zoeken.”