Op 4 maart in het Concertgebouw gaf het Nederlands Kamerorkest een concert met onder meer Les illuminations van Benjamin Britten, met als soliste sopraan Jeanine De Bique.

Dirigent Maxim Emelyanychev maakte zijn dirigeerdebuut op 12-jarige leeftijd en heeft sindsdien veel succes gehad. Op 31-jarige leeftijd werd hij benoemd tot chef-dirigent van het Scottish Chamber Orchestra. Zijn dirigeren zit vol energie en expressie, in de uitbundige beat en het gebaar van elke vingertop (hij dirigeerde dit concert zonder dirigeerstok). Aan de piano voor het concerto van Mozart beperkte hij zijn dirigeren wijselijk tot een paar gebaren, zodat de muziek kon stromen binnen de samenwerking van de orkestspelers en zijn kristalheldere pianistiek nooit in de weg stond.

Aan het begin van het concert richtte hij zich tot het publiek en legde de keuze uit van stukken die op de een of andere manier verbonden waren met de Britse eilanden:  Mendelssohns Hebrides Ouverture, niet alleen een toongedicht dat een specifieke grot uitbeeldt, maar ook het Schotse weer; Haydns laatste symfonie, een van de 12 die hij in Londen schreef; en Les illuminations, een liederencyclus op gedichten van Rimbaud door de Engelse componist Benjamin Britten. (Het was me niet duidelijk hoe het pianoconcert van Mozart in dit thema paste, behalve het feit dat de achtjarige Mozart in Londen optrad tijdens een bezoek aan Londen met zijn familie). Emelyanychev legde ook uit dat veel spelers in het orkest op historische instrumenten speelden, zelfs de piano uit 1863 die hij voor het concert bespeelde. De solofluit in de Hebriden Ouverture verdiende speciale aandacht: zijn helderheid op het houten instrument was een van de hoogtepunten in het stuk.

Het podium werd opnieuw ingericht voor het pianoconcert, met de vleugel in de typische “Liszt” concertpositie, met het profiel van de pianist en zijn handen aan het klavier zichtbaar voor het publiek, in plaats van met zijn rug naar het publiek, met zijn gezicht naar het orkest om te dirigeren.  Emelyanychev speelde eerst een extravagante flourish aan de piano, om het stemmen van het orkest te vergemakkelijken, en daarna een geïmproviseerde cadenza die het concerto inleidde.

Na de pauze richtte ook sopraan Jeanine de Bique zich tot het publiek, waarbij ze opmerkte dat de vertalingen van de gedichten van Rimbaud niet in het programma waren afgedrukt, maar alleen werden verstrekt door middel van een QR-code die op een smartphone kon worden gebruikt.  Omdat zelfs het gebruik van het scherm van een telefoon in stille modus wordt ontmoedigd tijdens het concert, stelde ze voor dat de luisteraars misschien de vertalingen konden lezen als ze eenmaal thuis waren. In dit geval was het jammer dat er geen boventiteling was tijdens het optreden, hoewel haar dictie glashelder was.

De Bique’s vertolking was charmant en opwindend, met haar stem perfect geplaatst in alle registers, en een uniek gebruik van squillo dat boven het orkest uitsteeg. De verscheidenheid aan kleuren, van elegant legato tot declamatie in de borststem, van briljante coloraturen tot een lyrisch, kwetsbaar, zwevend geluid, tot perfect uitgevoerde sprongen in een paar hoekige melodieën, boeide de luisteraar.

De uitvoering van de Londense Symfonie van Haydn bevatte verrassingen die “Papa Haydn” in verrukking hadden kunnen brengen, van meteen in het eerste deel beginnen nog voordat het applaus was weggeëbd, tot een onverwachte “coda/encore” aan het einde.

Verder lezen, luisteren en kijken

Jeanine De Bique speelt het associatie woordspelletje.

In januari zong Jeanine De Bique Micaëla in Carmen in Barcelona.

Op 12 maart geven Jeanine De Bique en pianist Aaron Wajnberg een recital in de Kleine Zaal van het Concertgebouw in Amsterdam.