Met het zweterige weer van dit moment spreekt het wellicht wat minder aan, maar Glyndebourne’s L’elisir d’amore is hartverwarmend. De productie uit 2009, door Opus Arte uitgebracht op dvd, maakt van Donizetti’s opera geen groteske komedie, maar een idyllisch verhaal met echte mensen en echte liefde.

De Elisir-productie van Annabel Arden werd voor het eerst in 2007 opgevoerd tijdens het Glyndebourne Festival. In augustus 2009 volgde er een reprise, die Opus Arte opnam en onlangs uitbracht op dvd.

De enscenering van Arden is redelijk traditioneel. Het verhaal speelt zich iets later af dan de oorspronkelijke versie van Donizetti, maar het dorpje is nog steeds een dorpje, de inwoners nog steeds onnozel, Adina nog steeds een rijke vrouw en Nemorino nog steeds een arme stakker.

En belangrijker: de idyllisch sfeer die uit de hele opera spreekt, is ruimschoots aanwezig op het toneel. Lez Brotherston heeft een gezellig decor gemaakt en Ardens regie telt diverse vermakelijke, verrassende ingevingen.

Bovendien vind ik haar personenregie erg sterk. Het blijft natuurlijk komedie en dus niet heel diepgravend, maar Arden zet de personages niet overdreven dik aan, waardoor ze iets ‘echts’ hebben. Het zijn beslist geen karikaturen. Neem Adina. Zij wordt prachtig neergezet als een vrouw van klasse en ook haar ontwikkeling, waarin langzaam duidelijk wordt dat ze wél iets voelt voor Nemorino, is heel geloofwaardig.

Hetzelfde geldt voor Nemorino en in minder mate voor de andere personages. Het resultaat is een meeslepend, aandoenlijk verhaal, met echte emoties die, op z’n tijd, echt kunnen ontroeren.

De goed acterende cast heeft daar eveneens een groot aandeel in. Erg goed vind ik Ekaterina Siurina als Adina. Haar techniek is onberispelijk en haar hoogte subliem, maar wat ik vooral bewonder, is de pakkende manier waarop ze Adina speelt. Lekker zelfverzekerd en speels in de eerste akte, met een open hart in de tweede.

‘Prendi, per me sei libero’ – het moment waarop ze alleen met Nemorino is en eindelijk toegeeft van hem te houden – is het hoogtepunt van de avond. Erg fraai, erg romantisch.

Peter Auty werkt als Nemorino eveneens mooi naar dat moment toe. Naar mijn idee heeft hij het perfecte onschuldige timbre voor de rol. Daarbij zingt hij tekstbewust, waaronder in ‘Una furtiva lagrima’. Auty zingt de bekendste aria van de opera op stijlvolle, ingetogen wijze.

Alfredo Daza is een stoere, luidruchtige Belcore en Luciano di Pasquale is overtuigend en grappig als Dulcamara. Hij krijgt bovendien gezelschap van een maffe maar wel leuke assistent: James Bellorini. Verder speelt en zingt Eliana Petrorian knap de kleine rol van Giannetta.