Tijdens het grootste volksfeest van Zwitserland, de ‘Züri Fäscht’, was afgelopen zondag een buitengewone voorstelling van Verdi’s La Traviata te zien. Een voorstelling vol vocaal vuurwerk, verzorgd door een cast om van te dromen: Renée Fleming, Piotr Beczala en Thomas Hampson.

De Züri Fäscht – Zwitserlands grootste volksfeest, dat slecht eens per drie jaar gevierd wordt – trok meer dan twee miljoen bezoekers naar Zürich, voor drie rusteloze festivaldagen. Waar het buitensporige vuurwerk op vrijdag en zasterdag de bekroning van de festiviteiten was, daar was La Traviata op zondag in het Opernhaus het mooiste hoogtepunt van de Zürcher Festspiele tot nu toe. Voor een uitverkocht huis was een cast van grootse klasse bijeengebracht: Renée Fleming, Piotr Beczala en Thomas Hampson.

De dertien jaar oude productie van Jürgen Flimm (ook op dvd te zien, in 2005 door Arthaus uitgebracht met Eva Mei als Violetta en Beczala en Hampson in de mannelijke hoofdrollen) was niet spectaculair, maar werkte perfect.

Carlo Rizzi stelde zich met zijn muzikale leiding volledig dienend op: nooit viel hij uit zijn rol als begeleider van de geweldige zangers.

Na een optreden in Covent Garden, Londen, was dit Renée Flemings tweede optreden in Europa als Violetta. Gezien haar ervaring in het belcanto en versimo zou je denken dat ze de perfecte persoon is voor een veelkleurige vertolking van de rol van de Parijse courtisane.

Ze begon de avond een beetje koel, kreeg applaus voor een lang crescendo op de laatste noot van het cantabile en ging toen verder met een dronken ‘Sempre libera’, dat ze rijkelijk versierde met trillers, hoewel ze het publiek niet verwende met een afsluitende hoge es.

Ondanks haar zeer verfijnde zang vond ik eerlijk gezegd dat haar nooit veranderende, knappe, lachende gezicht telkens de indruk wekte dat ze Violetta vertolkte voor een make-up-reclame, in plaats van voor een gepassioneerd Verdi-toneel.

Haar Poolse Alfredo Piotr Beczala – een fantastische zanger – was misschien wat moe deze avond. Een prachtige ‘Un dì felice, eterea’ en een uitmuntende ‘Dei miei bollenti spiriti’ stonden alleen tussen de slordigheden op andere momenten en enkele problemen in de vele lyrische passages, die hij met fraaie fraseringen en gewaagd legato probeerde te zingen.

De enige kritiek die je op Thomas Hampson zou kunnen hebben, was zijn overvloed aan vocale kracht (een kracht die wel rijk en verrukkelijk klonk). Voor mij past een masker van ingehoudendheid en dubbelzinnigheid beter bij de rol van de vader dan luid gedeclameer. De vader is immers de subtiele spil van de tragedie. Aan de andere kant: het was een ‘vuurwerkvoorstelling’, dus wat show was wel welkom.

Het koor leverde fantastisch werk, zowel in haar zang als haar acteerwerk. Mijn speciale complimenten gaan naar de jonge Duitse mezzo Anja Schlosser, die ik al vaak heb gehoord in kleine rollen van het Opernhaus, hoewel ik maar zelden de kans krijg om haar de waardering te geven die ze verdient. Haar zelfverzekerde Flora kon vocaal overeind blijven naast de grote namen om haar heen: een geweldige prestatie voor een jonge zanger en een aankondiging van een briljante carrière.

La Traviata wordt nog twee keer opgevoerd in het Opernhaus Zürich, op 8 en 11 juli. Zie voor meer informatie de website van het Opernhaus Zürich.

Alessandro Anghinoni is correspondent van Place de l’Opera in Berlijn en Zürich. Hij is vertaler van beroep en schrijft regelmatig over opera. Voorheen voor bladen als Opernwelt, tegenwoordig op zijn blog Operello&Operella.