De nieuwe Manon van het Royal Opera House in Londen bevat vele grote namen. Namen die gelukkig hun grootheid waarmaken: Pelly regisseert kundig, Pappano leidt verrukkelijk, Grigolo zingt imponerend en Netrebko, tja, Netrebko is onweerstaanbaar.

Manon van Jules Massenet was voor het laatst in 1994 in Covent Garden te zien, in een productie van John Cox. De Franse regisseur Laurent Pelly mocht het stokje van hem overnemen. Zijn enscenering was eind juni voor het eerst te zien en beleefde gisteravond (7/7) alweer haar één na laatste voorstelling van de reeks.

Pelly’s regie klopte als een bus. Hij bediende zich van sobere maar functionele decors, waardoor hij alle aandacht richtte op het innerlijk en het gedrag van de personages. Op deze wijze bouwde hij knap en meeslepend het drama op.

Door levendig acteerwerk hield hij er ondertussen de vaart in. Bovendien was alles wat op het toneel gebeurde muzikaal sterk onderbouwd. Het is zo heerlijk om te kijken naar het werk van een regisseur die exact weet wat er in de muziek gebeurt.

De grote ster van de productie was uiteraard Anna Netrebko, die de rol van Manon zong. De Russische dame heeft zo’n charisma en acteervermogen, dat je al snel verkocht en verknocht bent. Ze kwam in de openingsakte als zestienjarige, naïeve Manon binnendartelen en vanaf dat moment was ze het middelpunt van alles wat gebeurde.

Muzikaal zong ze een paar juweeltjes van aria’s. ‘Adieu, notre petite table’ was buitengewoon vertederend en ‘N’est-ce plus ma main’, de smeekbede aan Des Grieux om haar weer lief te hebben, zong ze erg doorleefd.

Minpuntjes vond ik haar soms wat slordige frasering en de ronduit lelijke wijze waarop ze sommige klinkers zong. Maar ja, als je dan die rijkelijk rondzingende hoge noten hoorde… En die verleidelijke laagte… En die kwetsbaarheid toen ze op ontroerende wijze in de armen van Des Grieux stierf… Kon iemand de diva na die laatste scène nog weerstaan?

Haar geliefde Des Grieux werd vertolkt door Vittorio Grigolo. De tenor heeft ongekend veel kracht in zijn middenregister en een imponerende hoogte. Met dat machtige instrument zong hij zinderend van passie zijn rol.

Ook hij roerde me, alleen kreeg ik soms het idee dat hij zijn eigen kracht niet goed kende. Enkele breekbare scènes werden gehinderd door de (schijnbaar) ongecontroleerde manier waarop hij zijn volume doseerde.

De overige rollen waren uitstekend bezet. Zo zong de debuterende Belg Guy de Mey een vermakelijke Guillot de Morfontaine en was Russel Braun een prachtige hoewel niet zo krachtige Lescaut.

Chapeau ook voor de drie dametjes Pousette (Simona Mihai), Javotte (Louise Innes) en Rosette (Kai Rüütel). Ze hadden een vrolijke inbreng in de voorstelling en zongen een paar knap uitgebalanceerde ensemblestukken.

Maestro Antonio Pappano gaf met het huisorkest van de Royal Opera een optreden om je vingers bij af te likken. Het orkest wierp zich haast op als verteller, door de beeldrijke taal die het sprak en de vele details die het liet uitkomen. Een verrukkelijke slotakte was één van de gevolgen.

Grote namen staan niet altijd garant voor grootse voorstellingen. Maar met zo’n fraaie muzikale bodem en zo’n pientere regie kon het niet anders of de topcast kwam tot topprestaties. En zo geschiedde.