Terwijl op de terrassen in de omgeving de troostfinale van het WK voetbal werd gevolgd, voerde het Staatstheater Schwerin zaterdagavond (10/7) Verdi’s La Forza del Destino op. In de openlucht, naast het imposante Schweriner Schloss. Muzikaal had de voorstelling wat manco’s, maar de prachtige locatie en grootse regie maakten veel goed. Een ideaal avondje uit voor de zomertoerist.

Schwerin is een stad in Noordoost-Duitsland, de hoofdstad van de staat Mecklenburg-Voor-Pommeren. Hoewel het idee aan een stad vol ‘Ossies’ wellicht wat grijs overkomt, is de werkelijkheid veel zonniger en kleurrijker. De stad wordt omringd door veel natuur en grote meren, waar het heerlijk recreëren is. Bovendien is de zee dichtbij en ziet het centrum van de stad er alleraardigst uit.

Eén van de attracties in dat centrum is het Schweriner Schloss, een groots kasteel op een eilandje in het Schwerinermeer. In de omgeving van dat kasteel organiseert het Mecklenburgisches Staatstheater sinds 1993 iedere zomer een ‘idyllische’ operauitvoering.

Er kwamen al de nodige Verdi-titels voorbij, dit jaar was het tijd voor La Forza del Destino. De productie speelde zich af op en voor de trappen van een museum, tussen het operahuis, het meer en het kasteel in gelegen. Een schitterende locatie, waar zeker een opera als deze prima tot zijn recht kon komen.

De term ‘museum’ leek regisseur Peter Lotschak echter wat al te serieus te nemen. Zijn traditionele enscenering bevatte nogal wat ouderwetsigheid. Zo was het spel van de solisten behoorlijk statisch. Van interactie was lang niet altijd sprake. Typisch voor veel traditionele opvoeringen: het jasje is wel mooi, maar het hart klopt niet.

Niettemin: spektakel was er wel. De massascènes met koor waren boeiend en er werd een aardig staaltje oorlogsvoering gegeven in de derde akte. Er klonken kanonschoten, er was veel rook en diverse attributen gingen in vlammen op. Even was het zelfs de voetbalfans te machtig, die een nieuwe treffer van Duitsland tegen Uruguay vierden.

Invaller

Muzikaal gezien vond ik het niveau gedurende de avond wisselen. Het orkest – de Mecklenburgische Staatskapelle Schwerin – gaf een keurige uitvoering van Verdi’s muziek, maar werd doordat het aan de zijkant zat opgesteld en door de versterking soms naar de achtergrond gedrukt. Zang en orkest mengden minder lekker dan in een zaal.

Bij de zangers leidde de moeilijkheid van versterken in de openlucht soms ook tot minder mooie resultaten, maar over het algemeen waren ze goed te volgen. Mijn favoriet was Hermine May als de zigeunerin Preziosilla. Ze had een overtuigende uitstraling en zong verdienstelijk haar partij, met zowel puntgave hoogte als prima laagte.

Ook James Moellenhoff leverde een goede prestatie, als een rustige, warm gezongen Padre Guardiano. En eveneens knap was het optreden van Boris Statsenko, die achter de coulissen de partij van Don Carlo zong, terwijl de kennelijk wat zieke Michael Kraus op het toneel de rol acteerde. Hoewel ik de echte wraakzucht niet altijd in zijn zang terughoorde, was het fraai om te horen hoe vloeiend Statsenko door zijn partij gleed en hoe bewonderenswaardig hij de hoge passages beheerste.

Minder enthousiast was ik over Daniel Magdal als Don Alvaro. Hij kreeg zijn noten er wel uit, maar er leek weinig idee achter zijn zang te zitten. Hij zong telkens op eenzelfde manier: ongelijkmatig in het middenregister en zich schrap zettend in de hoogte. Met name zijn lelijke accenten op een klinker als de ‘a’ irriteerden me. Niettemin kon het publiek zijn uitgeperste hoge noten wel waarderen.

Magdals geliefde, Adva Tas, zong een mooie Leonora. In het begin vond ik haar niet zo interessant en overtuigend, maar ze werd steeds beter en met ‘Pace, pace mio Dio’ had ze me helemaal om. Dat was wat mij betreft het hoogtepunt van de avond, zo dramatisch als ze het bracht. Zelfs het vuurwerk waarmee Duitslands derde plek op het WK werd gevierd, kon haar aria niet van haar overtuigingskracht beroven.

Niet gek

Er waren dus wat manco’s op muzikaal en theatraal gebied en daar mag nog aan toegevoegd worden dat er geen boventiteling aanwezig was. Verwacht dus geen Verona of één van de andere bekende openluchtfestivals.

Maar gezien de fraaie omgeving, de vele mogelijkheden voor toeristen, het geweldige decor en de passages die wel muzikaal overtuigden, is een bezoekje aan het Schlossfestspiele misschien helemaal geen gek idee. Schwerin is goed te bereiken. Een paar uurtjes met de auto of iets langer met de trein en je bent er. Overdag bakken of wandelen aan het meer, ’s avonds opera: klinkt best goed.

Volgend jaar wordt vanaf 17 juni Der Freischütz van Carl Maria von Weber opgevoerd. De regie is van Frank Bernd Gottschalk, ook regelmatig in Nederland te zien. De productie van La Forza del Destino is nog tot en met 1 augustus te zien. Zie voor informatie de website van het Mecklenburgisches Staatstheater Schwerin.