Met vijf zeer getalenteerde zangers en een meesterlijke regisseur gaf Opera Trionfo gisteravond een concert in Felix Meritis. De avond met aria’s en andere operafragmenten was onderdeel van het Grachtenfestival – en voor mij tevens het hoogtepunt.

In de omschrijving die Opera Trionfo van zichzelf geeft, valt onder meer te lezen dat het gezelschap ‘altijd een gouden greep doet uit veelbelovend jong operatalent’. Niets was minder waar tijdens het concert in Felix Meritis, dat van a tot z blonk van het talent.

De vijf zangers hadden ‘carte blanche’ gekregen om hun favoriete aria’s en duetten ten gehore te brengen. Ze werden daarbij geregisseerd door Pepijn Cladder, die met zijn inventieve inbreng ervoor zorgde dat het programma de hele avond onverminderd boeiend bleef.

Op een vel papier en een spotlicht na had Cladder geen hulpmiddelen nodig, maar iedere aria en iedere scène kwam bij hem volledig tot leven, of het nou om Monteverdi ging of om Bernstein. Zijn personenregie was buitengewoon slim en effectief, daar hoefde simpelweg niets meer aan toegevoegd te worden. Ik bedoel: Karin Strobos trok één hakschoen uit en voilà: daar stond Assepoester.

Hierbij moet ik zeggen dat Cladder ook niet mocht klagen over de acteerkwaliteiten van de zangers: alle vijf jong en mooi en alle vijf begiftigd met een aansprekende, prettige présence. Alleen al met de onbevreesde, stralende manier waarop ze naar elkaar en naar het publiek keken, hielden ze mijn aandacht vast.

Muzikaal en theatraal was mezzosopraan Karin Strobos voor mij de absolute ster van de avond. Ze liet een veelzijdigheid zien en horen waar ik steil van achterover sloeg. Het ene moment stond ze als een tiener ‘Voi che sapete’ te zingen (door Cladder verpakt als een auditie bij een talentenshow), het andere moment was ze een volwassen, gevaarlijk verleidelijke Venus in One Touch of Venus van Kurt Weill, zeer jazzy gezongen.

Nog weer een ander moment raasde ze vol vuur en vreugde door de coloraturen van Rossini’s Assepoester, om niet veel later in de huid van Charlotte uit Massenets Werther te kruipen en mij recht in mijn hart te raken met de aria ‘Va! Laisse couler mes larmes’. Veel hulde voor deze bijzondere artieste.

De andere vier mochten er echter ook alleszins wezen. Tenor Erik Slik hoefde slechts enkele noten van ‘Dies Bildnis’ uit Die Zauberflöte te zingen en ik was al voor hem gezwicht. Met zijn pure, schone geluid, prachtige legato en aantrekkelijke spel (zeker ook komisch!) maakte hij veel indruk op me.

Sopraan Simone Riksman zong als een engel zo mooi, met noten die net zo straalden als haar ogen. Mede-sopraan Sonja Volten zong de meeste dramatische aria’s en deed dat met veel beleving. Bariton Niklaus Kost vond ik het indrukwekkendst in de rol van Lindorf uit Les contes d’Hoffmann. Hij zong de ‘Couplets Lindorf’ net zo gemakkelijk en humoristisch als hij het acteerde.

Het Grachtenfestival brengt zo barstensveel concerten in één week tijd, dat ik lang niet alles gezien heb. Maar van wat ik gezien heb, was dit het hoogtepunt. Opera Trionfo op z’n best.

Het Grachtenfestival wordt op 22 augustus afgesloten met diverse concerten. Zie voor meer informatie www.grachtenfestival.nl.