In het kleine Zwitserse dorpje Schinznach-Dorf is een nieuw openluchtfestival geboren. In een op en top Spaanse arena werden negen Carmens opgevoerd. Ondanks een paar regenachtige dagen zat de arena gemiddeld voor 93 procent vol. Een succes met veel Nederlandse elementen.

Zo’n 40 minuten van Zürich vandaan, in Schinznach-Dorf in het kanton van Aargau, werd de droom van de Zwitserse tenor Peter Bernhard werkelijkheid. Zijn droom was om een complete opera te produceren in het kleine dorpje, verborgen tussen de prachtige heuvels van een regio die bekendstaat om zijn uitstekende wijnen. Of meer nog: hij wilde een geheel nieuw operafestival vestigen. Het kostte drie jaar werk, maar uiteindelijk wierpen zijn inspanningen hun vruchten af.

Toen ik in het dorpje arriveerde, moest ik letterlijk mijn ogen uitwrijven. Verborgen achter de bomen en een paar gezellige huisjes stond een complete arena, gebouwd naar het model van die van Sevilla, met niet minder dan 1500 plaatsen.

Dat deze bijzondere constructie tot op de laatste stoel gevuld werd met mensen, was misschien nog wel een grotere verrassing. Of beter gezegd: een bevestiging van iets wat ik ben gaan waarderen van Zwitserland, namelijk dat dit land mensen met grote plannen en de wil om daar hard voor te werken gul beloont.

Bij het fascinerende project van deze Carmen werd bijna het gehele dorp betrokken, van de jongens die je naar de parkeerplaats leidden tot de vrouwen die druk waren tapas en paella te serveren rondom de arena en de meisjes die programma’s en andere spullen verkochten. Alles was erop gericht een Spaanse atmosfeer rond de voorstelling te creëren. Daarbij werd de culinaire kant allerminst verwaarloosd, evenmin als de gedetailleerde bloemendecoraties, waar Pim van Oijen (een Nederlander) voor verantwoordelijk was.

Met zo’n entourage zou het veel te beperkt zijn om het enkel over de muzikale kwaliteiten van de voorstelling te hebben. Zo maakte een andere Nederlander, Karel Spanhak, van het centrum van de arena het toneel voor de actie, waarin niet minder dan zes paarden, een jeep, een Cadillac en zelfs het wrak van een vliegtuig gebruikt werden.

Regisseur Annette Leistenschneider wist precies wat mensen bij een openluchtopera willen zien, nog meer dan horen. De kostuums (Ulli Kremer) en het tussenspel met een flamenco (Elena Vicini) deden de rest. Is dit niet wat Verona sinds 1913 in zijn arena doet?

Dit alles was genoeg voor mij om zo nu en dan een oog, of eigenlijk een oor, te sluiten voor wat het orkest onder leiding van Marc Tardue en een paar solisten betrof. Judith Schmid en Milen Bozhkov deden hun werk als Carmen en Don José goed, maar met hun persoonlijkheid wisten ze de aandacht van het publiek niet vast te houden.

De Nederlandse bariton Nico Wouterse lukte dat wel als Escamillo. Hij had de vocale en persoonlijke uitstraling die nodig is om 1500 mensen op een tribune om je heen te boeien en om een mooie show te leveren als glorieuze toreador.

Goed gecast waren ook Maria Rebekka Stöhr als Mercedes en de schitterende, lachende Christina Clark als Frasquita. Clark overtuigde me met haar beeldschone sopraan meer dan Antonia Bourvé als Michaëla.

Als je bedenkt dat het koor bestond uit amateurzangers, kan de manier waarop zij acteerden en zich door de avond werkten enkel geprezen worden, en dan met name de vrouwen en de kinderen van het schoolkoor van Brugg.

Al met al: waar kun je nog meer om vragen? Natuurlijk, een betere technische uitrusting voor de versterking zou niet misstaan, maar het was echt een leuke avond en een succesvolle start voor een nieuw openluchtfestival.

Er werd aangekondigd dat Schinznach-Dorf over drie jaar weer een evenement zal huizen. Vergeet in 2013 dus niet www.operschenkenberg.ch te checken.