Als je ooit verliefd bent geweest, een gedicht hebt geschreven of in een zaak hebt geloofd, zul je van de gloednieuwe opera Il Postino houden. Componist/librettist Daniel Catán heeft een fascinerende, betoverende tekst samengesmolten met heerlijk melodische muziek. Op 23 september ging de opera met groot succes in wereldpremière bij de Los Angeles Opera.

De zaal zat vol sterren, tijdens de gala-avond waarop Il Postino in wereldpremière ging, en iedere bezoeker kreeg bij de ingang een glas witte wijn aangeboden. Het mocht duidelijk zijn: de Los Angeles Opera wilde de opening van haar seizoen niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

Il Postino gaat over de postbode Mario Ruoppolo, een karakter uit de roman Ardiente Paciencia van Antonio Skármeta, geschreven in 1985, en uit de film die Michael Radford daar in 1994 van maakte: Il Postino (De Postbode).

Het verhaal gaat over een Chileense dichter, Pablo Neruda, die vanwege zijn politieke ideeën met zijn vrouw Mathilde verbannen is naar een klein Italiaans eiland. Hun post wordt dagelijks bezorgd door Mario. Mario vraagt Neruda uiteindelijk om hulp bij het versieren van de dorpsschoonheid Beatrice Russo. De aanwijzingen van Neruda werken en Mario weet het hart van het meisje voor zich te winnen met zijn poëzie.

Ondanks de grote bezwaren van Beatrice’s tante Donna Rosa trouwt het stel. Op hetzelfde moment hoort Neruda dat hij kan terugkeren naar Chili. Kort na de bruiloft vertrekt hij stilletjes. Mario hoopt van hem te horen, maar krijgt enkel een korte boodschap van diens secretaris.

Mario wordt gevraagd zijn poëzie tijdens een politiek bijeenkomst voor te dragen. De bijeenkomst loopt echter uit de hand en Mario komt om het leven. Jaren later keert Neruda terug naar het eiland en Beatrice vertelt hem dat Mario’s gedichten de armsten op het eiland een stem gaven en ze geeft Neruda een brief van Mario, waarin hij hem bedankt.

Balsem

Regisseur Ron Daniels zette alle karakters menselijk en realistisch neer en het ontwerp van Riccardo Hernandez plaatste hen duidelijk in de jaren vijftig.

Plácido Domingo was de perfecte man voor de rol van de beroemde Chileense dichter en hij zong Catáns expressieve, romantische muziek met rijke, weelderige, ferme klanken. Ondanks dat hij zijn zeventigste verjaardag nadert, was hij nog steeds een geloofwaardige minnaar die een mooie sopraan kon verleiden. Zijn charisma verspreidde zich over het hele toneel en hij zong met die karakteristieke, gouden tonen waar operaliefhebbers al zoveel jaren van genieten.

Zijn vrouw Mathilde werd gezongen door de Chileense sopraan Cristina Gallardo-Domâs, een passende partner. Ze zag er modieus uit in haar getailleerde, lange jurken en ze zong met gepassioneerde, gouden klanken, die honingzoet door de zaal zweefden.

Charles Castronovo speelde de rol van de lange, stamelende postbode en maakte zich die rol volledig eigen. Zijn vloeiende tenor omvatte met gemak de omvang van zijn lange partij en zijn warme timbre liet Mario’s bezielde maar vaak onuitgesproken aandacht voor de minder bedeelden mooi uitkomen.

De levendige, lyrische sopraan Amanda Squitieri portretteerde Mario’s geliefde Beatrice als een jonge, open vrouw, die zeer verliefd werd op de dichter-in-wording en de kracht van zijn dromen. Haar blije, zilveren stem was balsem voor de oren, zeker in contrast met het geluid van de mannelijke bezoekers van het café van haar tante.

Nancy Fabiola Herrera deed als Donna Rosa denken aan een lastige dame die je op school of op kantoor tegen had kunnen komen. Ze zong met goed ondersteunde mezzokleuren en het lukte haar knap een negatief karakter neer te zetten.

Grant Gershon stond voor het grote orkest, dat met volle, harmonieuze klank speelde. Ik kan me voorstellen dat er een orkestsuite van dit werk wordt gemaakt, de compositie is zo expressief en hartverscheurend.

Gershon leidde ook het mannenkoor, dat treffend zong. Verder was er een ‘banda’ op het toneel, dat geweldig speelde. Een speciaal compliment verdiende daarbij de accordeonist Nick Ariondo.

De première van Il Postino betekende de geboorte van een magnifiek werk, waar nog vele generaties lang van genoten kan worden. In Los Angeles sprong het publiek direct na de finale van haar stoel en gaf een oorverdovend applaus. Een openingsavond om nog heel lang te herinneren.

Hieronder de trailer van de productie:

Zie voor meer informatie de website van de Los Angeles Opera.

Maria Nockin doet regelmatig verslag van interessante producties van operahuizen in het westen van de Verenigde Staten. Nockin, geboren in New York City, studeerde zang en werkte onder meer bij het Metropolitan Opera Guild en als docent in Brooklyn en Long Island. Inmiddels woont ze op een ‘ranchito’ in Zuid-Arizona.