De nieuwe Lohengrin van de Los Angeles Opera trakteerde de Wagner-liefhebber op een avond grandioze muziek. Dolora Zajick maakte een indrukwekkend Wagner-debuut, Ben Heppner en Soile Isokoski vormden een prachtig liefdespaar en James Conlon leidde magnifiek het orkest.

Het verhaal van de Zwaanridder is erg oud. We weten dat het na de eerste kruistocht opgeschreven is, maar het is goed mogelijk dat het lang daarvoor al onderling verteld werd. De meeste versies van het verhaal bevatten een kind dat in een zwaan veranderd is en een ridder die trouwt met een bedroefde jonkvrouw, die niet naar zijn naam mag vragen.

Wolfram von Eschenbach (die ongeveer van 1170 tot 1220 leefde) gebruikte het verhaal in zijn Parzival-epos. Richard Wagner gebruikte dat epos een paar jaar later weer voor zijn opera’s Parsifal en Lohengrin. Lohengrin werd voor het eerst opgevoerd in 1850 in Weimar en is inmiddels het werk waar het verhaal van de Zwaanridder zijn meeste bekendheid aan dankt.

Op 20 november ging er bij de Los Angeles Opera een nieuwe productie van de opera in première, van de hand van regisseur Lydia Steier. Zij verplaatste de opera naar het einde van de Eerste Wereldoorlog. Het speelde zich af in een gebombardeerde kerk, als provisorisch ziekenhuis gebruikt. De koorleden en solisten waren ofwel gewonde soldaten ofwel ziekenhuispersoneel.

De decors van ontwerper Dirk Hofacker waren robuust en gaven de zangers weinig akoestische steun als ze wat verder naar achteren stonden. Het decor draaide ook rond, waardoor alle zijden als achtergrond gebruikt konden worden. Dat, en de knappe lichtregie van Mark McCullough, maakte alle scènes in elk geval geloofwaardig.

Waar het visuele aspect van de voorstelling wat minder betoverend was, was de muzikale kant grandioos. James Conlon leidde het orkest van de LA Opera in een magnifieke vertolking van Wagners partituur. Met koperblazers zowel aan de zijkant van het toneel als in de orkestbak was het geluid opwindend. Grant Gershons koor zong bovendien met kracht, precisie en uitgekiende samenklanken.

In deze enscenering kon de Canadese tenor Ben Heppner moeilijk de droomridder zijn waar alle jonge meisjes van dromen. Niettemin zong hij levendig, raakte hij alle hoge noten en gaf hij een geloofwaardige interpretatie van de rol.

Als Elsa was de koel gestemde Finse sopraan Soile Isokoski goed voor heldere, blinkende klanken en een knappe frasering. Hopelijk zullen we hier meer gaan horen van deze prachtige artieste.

Met Ortrud zong de geroemde Verdi-mezzosopraan Dolora Zajick haar eerste Wagner-rol en ze haalde er alles uit. Ze gebruikte al de dynamische mogelijkheden van haar enorme stem om haar tekst van emotie te voorzien en de magie van haar toverij tot leven te wekken. Ze domineerde het toneel zodra ze verscheen en bij haar slotzinnen was de spanning om te snijden.

James Johnson was een intense Telramund en zong met robuuste, donkere klanken. Hij en Zajick vormden een onbedwingbaar paar.

Als koning Hendruk de Vogelaar liet Kristinn Sigmundsson tot slot een majestueuze zangtrant en een heroïsch geluid horen.

Deze voorstelling was een waarlijke bonbon voor het oor, een traktatie voor liefhebbers van grootse Wagner-muziek.

Zie voor meer informatie de website van de Los Angeles Opera.

Hieronder de trailer van de productie:

Maria Nockin doet regelmatig verslag van interessante producties van operahuizen in het westen van de Verenigde Staten. Nockin, geboren in New York City, studeerde zang en werkte onder meer bij het Metropolitan Opera Guild en als docent in Brooklyn en Long Island. Inmiddels woont ze op een ‘ranchito’ in Zuid-Arizona.